Gra w pozory już się skończyła. Reputacji Putina nic już nie może zaszkodzić, on już nie udaje i jemu już nie są potrzebne brawka międzynarodowego chórku pochlebców.

 

No i historia znów sprawiła, że my – mędrki, analitycy – stoimy z opadniętą szczęką i pełni nabożnego lęku już tylko oczekujemy co będzie dalej.

Władimir Władymirowicz Putin naraz wywrócił stolik z kartami i warknął: – teraz będziemy grać w moją grę, zagramy w to w co zwykle wygrywam, w gangsterkę!

Nagły ruch Putina – obliczony na wiele większe niż Warszawa horyzonty – wprowadził też sporo zamętu pomiędzy rozplenione w okolicach sejmu i budynków rządowych karaluszki.

Zwykle bowiem tak jest, że wietrzenie pokoju, czy też nagłe zapalenie światła w kuchni powoduje wrzenie w karaluszym świecie i niemiły dźwięk tupotu setek karaluszych stópek.

Putin nagle zapalił światło, znudziło mu się odgrywanie dobrze wychowanego pana, w dobrze skrojonych garniturach.

Swoją drogą zauważyliście jak on chodzi?

Przecież on ciągle maszeruje. Z trudem przytrzymuje jedną rękę, ale drugą wymachuje jak na defiladzie. Pewnie od najmłodszych lat uczono go karnego maszerowania i lano po niewielkiej łepetynie trzciną, gdy wykazywał się niezdyscyplinowaniem.

Nasz W.W.Putin nie czuje się dobrze w garniturach, gdy obserwowałem jego zachowanie na światowych szczytach, to zauważałem, że nosi te cywilne łachy z niejakim wstrętem.

Pasował się w ten poprawnościowy kostiumik, a i tak w wielu momentach wychodził z niego prawdziwy bezpietczyk: warknął, poniósł brew, zimno się uśmiechnął – znam takie uśmiechy, tak uśmiechał się każdy kto zakosztował ludzkiej krwi. Taki uśmiech widziałem u „Arkana”, Fikreta Abdicia, Ratko Mladicia, nawet u byłego albańskiego prezydenta Sali Berishy. To ludzie, których spotykałem i którzy uśmiechali się tak jak Władymir Władymirowicz Putin.

No, ale dość tej beletrystyki, bierzmy się za konkret. A konkretem jest fakt, że grając z Amerykanami, Niemcami czy Chińczykami Putin radykalnie (ale niejako przy okazji) zmienił klimat panujący w Warszawie.

Naraz okazało się, że pracowicie lepione przez karaluchy „mosty pojednania z Moskwą” runęły jak rozsypany w kuchni ryż. Nie ma już mowy o „cywilizowaniu Rosji”, o „przyjaźnieniu się z demokratyzującym się rosyjskim państwem”, nie ma po prostu mowy o przyjaźni z bandytą, który – jak tylko przyjdzie mu na to ochota – każdemu może poderżnąć gardło.

Putin zrzucił już cywilne ciuchy i pozory, przestał udawać mądre miny, rozpiął marynarkę wsadził swoją małą piąstkę do kieszeni i drwiąco spogląda w oczy całemu światu. Putin nigdy się nie zmienił i przez ostatnie lata po prostu odtwarzał struktury agresywnego, zamodrystycznego państwa.

Co z tego wynika dla karaluszków nad Wisłą?

Ano to, że gra w pozory już się skończyła. Reputacji Putina nic już nie może zaszkodzić, on już nie udaje i jemu już nie są potrzebne brawka międzynarodowego chórku pochlebców. On spokojnie może dziś wycedzić: – tak zamordowałem polskiego prezydenta i tyle! Co mi zrobicie? Może zabierzecie mi za to Krym?

Azjaci padną przed nim na kolana z szacunku przed siłą, a świat znów uda, ze nic się nie stało.

Jeśli boimy się nieprzyjemnego typa, to za plecami pohukujemy na niego, ale na wszelki wypadek schodzimy mu z drogi. Potem najwyżej, jak Stefek Burczymucha, przed lustrem prężymy muskuły.

Czy teraz rozumiecie dlatego wodzowie karaluchów – Tusk i Konmorowski – nagle poszarzeli na twarzach? Dlaczego trzęsą im się łapki, dlaczego piskliwie wychodzi im, to co u mężczyzn jest po prostu podniesionym ździebko tonem, synonimem aktywnej determinacji i odwagi?

Przecież Putin w każdej chwili może wyrzucić, na polski rynek, nowe fakty w sprawie katastrofy smoleńskiej!

Dziś przecież cały świat już wie, że wiarygodność „śledztwa” generalisssy Anodiny (a w ślad za nią komisji Millera) bliska jest prawdzie dzisiejszych rosyjskich deklaracji, o tym, że na Krymie nie ma żadnej rosyjskiej armii, a są tam tylko siły jakiejś mitycznej samoobrony.

Kłamstwo smoleńskie obnażane jest przez samych Rosjan, dziś nie jest już im do niczego potrzebne.

Putin się śmieje, kto jednak drży – na widok tego śmiechu – najmocniej? …Komorowski i Tusk. Przeciez jak im teraz kagiebista wywali, z całą jaskrawością, nowe rzeczy na temat Smoleńska, to się natychmiast samozanieczyszczą ze strachu.

Przecież Putin może ich teraz ugrillować na wolnym ogniu. Pewnie nawet to zrobi, aby – jak widz akwarium – pooglądać sobie jak wściekła polska ulica wypłaca obu panom i ich kamarylom należne im „apanaże”.

Putin, aby tylko zagrzać pod polskim kotłem, na pewno coś zrobi.

Jak będzie miał w tym interes, to jednym gestem zmiecie Komotusków z powierzchni politycznego życia nad Wisłą. Zamiesza, a przecież właśnie to – po azjatycku – lubi najbardziej.

Oczywiście, przez pewien czas ( jak w przypadku Janukowycza) główne media będą opowiadały, że to rosyjskie wrzutki, że dochodzenie prawdy o Smoleńsku służy Rosji i jest prowadzone przez rosyjską agenturę, że tak naprawdę to PiS jest rosyjską ekspozyturą FSB.

Takie propagandowe wywracanie kota do góry ogonem już się zaczęło i to w momencie gdy śmieszne pieski z Tok FM rozjazgotały się na swoje dotychczasowe bożyszcze: W.W. Putina. Karaluchy próbuja uciec w zakamarki, przepoczwarzyć się nagle w walecznych bohaterów…w pewnym momencie jednak Moskwa wyłączy im prąd, a Berlin przehandluje ich za daleko bardziej lukratywne interesy.

Tusk, Komorowski i ich rzedniejące kamaryle, będą usiłowały w panice zmieścić się do samolotu lecącego….no właśnie gdzie?

Ludzi podłych, czeka podły los. Satrapowie bywaja kapryśni, a wiszenie u ich nogawek nie zawsze jest programem na całe życie.

Życie bowiem ma ciężką stopę i w finale zwykle rozgniata karaluchy ze wstrętem.

Witold Gadowski

Zacni przedstawiciele elity leśnej, z szacownym Profesorem Kazimierzem Rykowskim na czele, intensywnie pracującym wraz z plejadą tuzów leśnych nad Narodowymi Programem Leśnym (pomimo że Dyrekcja Generalna Lasów Państwowych, nie czekając na ten narodowy program, opracowała własną strategię rozwoju, a także pomimo że w międzyczasie Unia opracowała już i przyjęła własną strategię dla leśnictwa – który to fakt na dobrą sprawę powinien z racjonalnego punktu widzenia zawrócić pracą naukowo-badawczą nad Narodowym Programem Leśnym do punktu startowego ) – otóż ci zacni przedstawiciele elity leśnej, jak dzieci, dali się nabrać na hasło: „zmieńmy Konstytucję, aby lasy Skarbu Państwa nie podlegały przekształceniom własnościowym, oczywiście za wyjątkiem wyjątków przewidzianej w ustawie „.  W tę narrację wpisuje się Krajowy Sekretariat Ochrony Środowiska i Leśnictwa NSZZ Solidarność, proponując własne zapisy konstytucyjne, mimo, że nie ma żadnej reprezentacji w parlamencie, a co za tym idzie żadnej mocy sprawczej. Od początku uprzedzaliśmy, że hasło to to jedynie zasłona dymna dla nagłego i niespodziewanego sięgnięcia po kasę Lasów. Ustawa podpisana przez Prezydenta. Skok został prawie dokonany. Czas na rozpoczęcie wycofywania się z hasła o wpisaniu lasów do Konstytucji. I oto we wczorajszej GW ukazał się zwiastun tego procesu. Głos zabrał niezastąpiony w takich sprawach konstytucjonalista – Prof. Piotr Wienczorek. W załączeniu tekst jego artykułu, który pozostawiamy bez komentarza.

Jak donoszą media, Platforma Obywatelska nosi się z zamiarem zgłoszenia projektu zmiany konstytucji w kwestii lasów państwowych. Ma być to jej odpowiedź na zarzut opozycji, głównie PiS, że koalicja rządowa, dążąc do uzyskania dodatkowych dochodów, próbuje wydusić z Lasów znaczne kwoty, a to może doprowadzić do ich bankructwa. W konsekwencji lasy państwowe trzeba byłoby sprywatyzować, co oznacza, że kolejny sektor gospodarki narodowej znajdzie się w cudzych rękach i będzie mógł być dowolnie eksploatowany. PO i PSL zaprzeczają, że jest to ich zamiarem oraz że realizacja ich projektu może doprowadzić do przewidywanych przez opozycję skutków. Proponowana zmiana konstytucji ma więc odebrać argumenty oponentom. Wedle podanych przez prasę informacji, zmiana ta polegałaby na dodaniu do konstytucji przepisu stanowiącego, że lasy znajdujące się we władaniu skarbu państwa są dobrem wspólnym i podlegają szczególnej ochronie.

Nie mogą być przedmiotem przekształceń własnościowych, a więc sprzedaży w prywatne ręce, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w ustawie. Pomysł ten jest moim zdaniem potrójnie chybiony.

Po pierwsze, czemu to właśnie lasy państwowe mają zostać w sposób szczególny potraktowanym dobrem wspólnym? Takim dobrem mogą być też kopaliny, grunty, zabytki, dzieła sztuki, instalacje transportowe i energetyczne, placówki służby zdrowia, kultury i oświaty itp. Wszystkie one służą całemu społeczeństwu i poszczególnym jego członkom, a więc mogą być uznane za mienie wspólne znajdujące się pod ochroną państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. Wymienienie ich wszystkich lub znacznej części w konstytucji byłoby zabiegiem karkołomnym i otwierałoby drogę do dalszego rozszerzania takiej listy.

Po drugie, proponowany przepis miałby zawierać klauzulę pozwalającą na odstąpienie od konstytucyjnej ochrony przed przekształceniami własnościowymi w wyjątkowych, przewidzianych ustawą przypadkach. Umożliwiałoby to poddawanie lasów takim zabiegom, ponieważ granice owych wyjątków nie byłyby chyba w konstytucji doprecyzowane. Jeśli tak, to po co zapowiadać to, co niekoniecznie musi być w pełni konstytucyjnie gwarantowane?

Po trzecie i najważniejsze, konstytucja nie jest aktem, który można i należy poddawać zmianom w rytm aktualnych i wygasających z biegiem czasu gier politycznych. Jeśli mamy ją traktować poważnie, musi być w miarę stabilna. Nie może być przedmiotem instrumentalnego i agitacyjnego manipulowania. Jeśli obecnie i w przyszłości rządzące ugrupowania polityczne nie będą chciały prywatyzować lasów państwowych, to niech tego po prostu nie robią. Nie muszą w tym celu powoływać się na konstytucję. Wprowadzanie proponowanych przepisów niepotrzebnie rozwodniłoby i zaśmieciło ten akt. Powinny się w nim bowiem znajdować jedynie rozwiązania fundamentalne, o trwałym ustrojowym znaczeniu.

Pojawienie się propozycji PO i PSL, co było łatwe do przewidzenia, po raz kolejny otwiera szufladę z dziesiątkami projektów dalszych zmian zgłaszanych przez różne ugrupowania polityczne. Gdyby, nie daj Bóg, ktoś wpadł na pomysł, aby skłonić Sejm i Senat do przyjęcia rozwiązań dotyczących lasów za cenę akceptacji tych projektów, nasza konstytucja stałaby się workiem niepowiązanych ze sobą i niekiedy wręcz osobliwych rozwiązań prawnych. Oznaczałoby to, że w istocie nie mamy już konstytucji. ?