|
|
||
|
„Kontrol” się zakończyła a doświadczony w wiek i rutynę inspektor sobie pojechał. Teraz cisza. Nikt z zewnątrz czyli z zaprzyjaźnionego lub położonego najbliżej nadleśnictwa nie jest w stanie się dowiedzieć o rzeczywistych ustaleniach kontroli którą podobno wywołał artykuł pt. Leśniczy bez leśniczówki. Rzeczą dziwną jest, że o ile w kwestii wyników kontroli panowało (długie) dyskretne milczenie to o sprawach pozornie ubocznych, chyba nie zauważonych przez doświadczonego w wiek inspektora mówiło się już od dawna. A i teraz też można wiele usłyszeć. Chodzi o zabytkowy wsparty na kolumnach dworek w którym kiedyś czyli przed wojną II światową znajdowało się Nadleśnictwo Tadzino. Jak głosi najnowsza historia lasów w okresie rządów PISu zrodził się pomysł wysiedlenia z tego dworku mieszkańców którzy raczej szlachtą nie byli i w związku z czym nie zachowywali się w nim nazbyt szlachetnie. Po opróżnieniu zdewastowanego obiektu postanowiono, że zostanie on poddany solidnej modernizacji po której utworzy się placówkę szerząca wiedzę o ekologii. I nie tylko. Z powierzchni ogólnej dworku miała też być wydzielona niewielka część na mieszkanie dla woźnego czy innego kerownika. Pomysł przedni. Lasy Państwowe ratują zabytkowy dworek a w jego ziemiańskich wnętrzach okoliczni tubylcy oświecani będą najnowszymi trendami ekologii. I nie tylko. Jednak po dojściu do władzy przez P0 koncepcja restauracji dworku i udostępniania go na cele oświatowe wygasła mimo ,iż wykonany był już projekt przebudowy pod kuratelą konserwatora zabytków. Tak więc gustowny relikt sanacyjnej architektury znów stał pusty i zasmucony bezruchem. Minęło może 3 a może 4 lata gdy pewnego dnia na dziedzińcu dworu pojawił się tajemniczy mężczyzna którego miejscowi tubylcy określali jako młody o rumianym obliczu. Razem z młodym o rumianym obliczu był też miejscowy nadleśniczy oraz osobnik zdecydowanie starszy od nich o przysadzistej posturze. Z niezwykle wiernopoddańczego zachowania nadleśniczego (ponoć w tej roli zawsze jest aż nazbyt wyrazisty) wywnioskowano, że młody o rumianym obliczu musiał być tzw. fiszą. Po tej tajemnej wizycie roboty budowlane w dworku wyraźnie ruszyły i zadziwiały tempem i sprawnością. W kilka tygodni później miejscowy wywiad ustalił iż, osobnik najmłodszy z tej trójcy to sam Najwyższy, Najważniejszy Leśniczy w LP a będący z nim mężczyzna określany jako ”starszy” nosi nazwisko (i tu zdania są podzielone) albo Jagiełłko albo Łokietek. Na wszelki wypadek przydzielono mu pseudonim ”król”. Prace restauracyjno budowlane trwały więc a powiatowi notable zaczęli chwalić się w województwie, że u nich mimo kryzysu powstaje placówka oświatowa co miało być kolejnym dowodem dla tzw. ludu, że III RP zieloną wsypą- pardon wyspą jest. Zainteresowanie nadleśniczego prowadzonymi robotami było rzec można intensywne a wizyty mężczyzny o pseudonimie ”król” określono jako częste co skłoniło okoliczną ”tubylczości” do przypuszczeń, że szlachetna koncepcja pierwotnego przeznaczenia dworku może być zmieniona a oni nie będą wypuszczani na tzw. pokoje i przez co nie zaznają łask ekologicznej mistyki. Mimo tej niepewności okoliczna ”tubylczość” kibicowała widocznemu postępowi robot. Wkrótce okazało się, że przypuszczenia są prawdziwe. Jak głosiła wieść gmina – młodego wiekiem Najwyższego, Najważniejszego Leśniczego LP postanowiono uwolnić od nadmiaru obowiązków generalnych i powierzyć mu obowiązki regionalne w RDLP Łódź. Dopóty wiadomość tą głoszono kanałem tzw. wieści gminnej możliwość korzystania z pomieszczeń dworku przez młodego Najwyższego w sposób jednoosobowy a właściwie jednorodzinny była całkiem realna. Wkrótce jednak wiadomość ta zaistniała w formie prasowej –co dla Najwyższego oznaczało nic innego jak pocałunek śmierci. Jego krytycy i przeciwnicy mogli bowiem uważać ,że kolumny dworku tadzińskiego mogą mu się w czasie rezydowania kojarzyć z wydarzeniami na dworze w Sulejówku który też miał kolumny. Na wszelki wypadek zesłano więc Najwyższego rangą Leśniczego do Nadleśnictwa Kobierowo (czyżby okolice Dyzmy i Kunika) gdzie ongiś rozpoczynał swą służbę dla lasów. Na renowacji dworku skorzystał przemiły zawsze dla zwierzchnictwa nadleśniczy (jak on uroczo całuje w ręce przedstawiane mu kobiety) który po latach tułaczki wprowadza się wreszcie z aktualną kobietą do obiektu godnego jego nazwiska. Jest jednak (albo był) jeden szkopuł – nie ma chętnego na zamieszkanie razem z nadleśniczym w dodatkowo wygospodarowanych pomieszczeniach dworu. W tym przypadku będzie chyba jak z OFE – jak się nikt dobrowolnie nie zgłosi przez 3 m-ce zostanie komisyjnie wylosowany. O losie! losie! tegoż osobnika. Ja tam czegoś nie rozumie – prawie 2 bańki za 2 mieszkania a chętnego brak. A tam toż chyba same marmury, stiuki i złote armatury. A co z oświatą w temacie ekologia? Może na podwórzu dworu. Najlepiej na tyłach. W namiecie. A co z mężczyzną o przysadzistej posturze. Jest ponoć ważnym CZŁOWIEKIM -jak wieść gminna niesie – we Wrocławiu skąd zimą dojeżdża na narty. Do Zieleńca. Jaś Wędrowniczek PS Podobno w kuźni kadr (czyli Kolumnie) z której wyszli najznamienitsi ideologicznie nadleśniczowie kontrola. Ciekawe jak to będzie gdy podległy dyrektorowi inspektor będzie oceniał jego działalność za okres, w którym On (znaczy ten dyrektor) szefował w tym nadleśnictwie. I znów PEWNIE Piątka a może nawet żółwik. Zdarza mi się nie doceniać bliźniego…tu posłyszcie głuche walnięcie się w piersi. Ot pycha, która towarzyszy człowiekowi gdy zapomina, że jednak nie jest pępkiem świata. Do niedawna spoglądałem na polskich chłopów przez szkiełko dawnych lektur. Ciągle roiły mi się w głowie obrazy z powstania styczniowego i chłopi wiszący, jak kruki, nad zamarzniętymi ciałami powstańców. Teraz już wiem, że gdy tylko wyobraźnią owładnie jakiś schemat, to – jako antidotum – natychmiast należy zaaplikować sobie podróż i to nie wygodna przejażdżkę ekspresem z Krakowa do Warszawy i z powrotem, ale klasyczną włóczęgę, bez celu, po prawdziwej Polsce, po drogach powiatowych i gminnych, w parafiach, gdzie nigdy sumy nie odprawi biskup. No i wreszcie dochodzę do sedna tego o czym dziś chcę wam opowiedzieć. Kilka dni temu byłem na wspaniałej uroczystości poświęconej byłemu wicemarszałkowi Sejmu RP, panu Henrykowi Bąkowi. Od tej chwili, pisząc „Henryk Bąk”, mam ochotę wstać i z uszanowaniem przywitać się ze wspomnieniami po tym niezwykłym człowieku. Zapamiętałem go z moich pierwszych doświadczeń, pochodzących jeszcze z początku lat dziewięćdziesiątych. Łysiejący, nieco roztargniony, z komicznymi szelkami na brzuchu. Wyglądał bardzo chłopsko i kompletnie nie budził wtedy mojego respektu. Naonczas nie mogłem zrozumieć dlaczego ówczesny premier Jan Olszewski odnosił się do niego z wielkim szacunkiem i atencją. Składałem to na karb wzorowych manier premiera Olszewskiego i jego naturalnej dobroduszności. Dopiero jednak kilka dni temu, słuchając o Henryku Bąku, rozmawiając z ludźmi, którzy go znali, zrozumiałem jakim wtedy byłem wielkomiejskim zadufkiem, jakim głupim szczawiem. Ten Henryk Bąk to gigant. Człowiek, który od 1945 roku, nieprzerwanie, z niespożytą energia i pomysłowością, walczył z komunizmem. Stworzył zbrojna organizację: Polską Szturmówkę Chłopską, przez cztery lata – w absolutnej konspiracji – zorganizowani przez Bąka chłopi toczyli nierówne potyczki z czerwonymi. W końcu wpadli, posypały się wyroki śmierci – kilka z nich wykonano. Sam Bąk pięć lat spędził w celi śmierci, z czterema kaesami na karku. Po wyjściu z więzienia wykonał tytaniczna pracę organizując chłopska opozycję w czasach, gdy nikomu jeszcze nie śniło się o „Solidarności”, potem oczywiście tworzył także chłopską „Solidarność”. Nie sposób krótko opisać jego przygód i hartu ducha. Wierzcie mi, to był wielki człowiek, prawdziwy chłopski przywódca. Przyszedł nawet moment, gdy w uwolnionej od PZPR Polsce został posłem i wicemarszałkiem sejmu. W bogatej dokumentacji, zgromadzonej dziś, na jego temat, w IPN, nie ma ani jednego zdania, ani jednej wątpliwości. Nigdy nie uległ i nigdy przez myśl mu nie przeszło, ze mógłby dać się złamać, być kapusiem. Kiedy stałem w wiejskim kościele niedaleko Białobrzegów i widziałem tłum ludzi modlących się za jego duszę, a potem w pięknym orszaku maszerujących na jego grób, miałem wrażenie, że oto na chwilę otworzyła się przede mną sekretna księga Prawdziwej Polski, w której nie dzieli się włosa na czworo i nie dekonstruuje rzeczywistości. Ci ludzie, małomówni, nieufni, za których wszystko mówiły ich spracowane ręce, powiedzieli mi, ze ta Polska istnieje, trwa, że ta Polska chce być blisko krzyża i blisko prawdziwych bohaterów. Tej Polski nie kupi się na plewy, na tanie intelektualne świecidełka. Zobaczyłem Polskę chłopską, prawdziwą, bez zeteselowskiego lukru i pawlakowej cepelii, taką Polskę, o której nawet pojęcia nie ma wicepremier Piechociński. Widziałem też bliskiego krewnego Henryka Bąka, posła Dariusza Bąka, który godnie przejął testament wuja i dziś otacza go wianuszek „swojaków”, ludzi którzy mu ufają i których zupełnie nie interesuje do jakiej należy partii. Oni głosują na Bąka, bo „Bąki w tej okolicy coś znaczą, bo Bąki pokazały jak walczyć i jak godnie żyć!”. Wybaczcie patetyczne nuty, ale nie potrafię inaczej napisać o tym, zapamiętanym z mojej młodości, niepozornym człowieku. Gdyby powstał film o życiu Henryka Bąka, to zbladłby każdy sztucznie napompowany życiorys. Wyobrażam sobie na przykład taka scenę: sześćdziesięciopięcioletni Bąk odwiedza swojego sąsiada i naraz rzuca się na niego olbrzymi brytan, wyglądający jak kaukaz. Starszy pan przez dwadzieścia minut toczy z nim morderczą walkę, po czym pies pada zduszony. Przybiegają chłopi z widłami, chcą zakłuć agresywne zwierzę, ale poraniony Bąk na to nie pozwala. – Wystarczy – mówi, – już mu dałem radę. Albo: Trwa polowanie na zające. Henryk Bąk zaczaja się na grobli przy stawie. Naraz wypada stado zajęcy, rozbiegają się, ale jeden z nich rzuca się do wody i przepływa staw. Wychodzi wprost naprzeciw lufy Bąka. Strzał nie pada. Biegną inni myśliwi i głośno pytają dlaczego nie ustrzelił zająca. – Nie, kochani, do takiego bohatera się nie strzela – odpowiada ze spokojem. Film o Henryku Bąku byłby filmem o jednym z prawdziwych twórców zwycięstwa nad komuną. Film nie powstanie, bowiem rodzice słynnych dziś „mistrzów ekranu” stali wtedy po drugiej stronie. Pozostają opowieści, barwne – choć oszczędne – historie o prawdziwym heroizmie i zwykłym, codziennym męstwie. Wyściskałem Darka Bąka (który sam odsiedział w więzieniach swoje za czasów „Solidarności”) i życzyłem mu „Szczęść Boże” – czułem, że wie o tym ile w tym życzeniu jest mocy. Witold Gadowski źródło: www.stefczykinfo/dziennik chuligana Relację z wystawy można oglądać http://www.tv-trwam.pl/index.php?section=reportaz
|
||
