Sami swoi

Impreza, czyli uroczystość uroczysta

Podobno wszystko zmienia się wokół nas na lepsze. Podobno wszystko idzie w dobrym kierunku. Tak się o TYM zaczyna pisać, mówić, a co najdziwniejsze zaczyna nam się TO ukazywać w mieszkaniach. Na plazmowo-ledowych ekranach. Tak więc wg różnych mędrców z telewizyjnych salonów społeczeństwo powinno zacząć wreszcie wyznawać strzeliste akty wiary uznając, że LEPSZE, NOWE, POSTĘPOWE, przyszło i jest pośród nas. Okazuje się jednak, że dar bezpośredniego kontaktu się z LEPSZYM doznaje w III RP dość nieliczna grupa rodaków. Są to głównie Ci, którzy powinni płacić największe podatki oraz tzw. Sejmowa Większość i rządząca na wszystkich szczeblach Nasza Władza Kochana. Co ciekawsze to wielu przedstawicieli tych grup dar obcowania z LEPSZYM doświadczało tak jak ICH Ojcowie i ICH Matki – w czasach PRLu. Aby więc przekonać obywateli III RP, że LEPSZE jest już wśród nich, postępowe media sięgają coraz częściej (co mnie zdumiewa) do mistyki. Co prawda pogańskiej ale jednak. Rozgłasza się za tym, iż warunkiem nawiązania kontaktu z LEPSZYM jest tzw. myślenie pozytywne, które może w nas wstąpić w miejscach gdzie jest tzw. pozytywna energia. Jeszcze kilka, kilkanaście lat wstecz (przynajmniej dla mnie) była to jakaś bazylika, wiejski kościołek czy przydrożna kapliczka. Teraz jest to plaża, miejsce biwakowe czy miejski plac koniecznie z estradą, na której coś się dzieje. Codziennie więc w różnych radiowo-telewizyjnych stacjach rano, w południe czy wieczór usłyszeć można reporterów głoszących, że są teraz w miejscu z energią pozytywną i czują właśnie napływ pozytywnego myślenia. I jak tu nie wierzyć w LEPSZE. Jest przecież wokół nas coraz bardziej kolorowo, a najmodniejszymi barwami są róż i tęcza. Tylko My musimy być jeszcze bardziej nowocześni, czyli bardziej tolerancyjni, bardziej otwarci i pozytywnie przewartościowani. Efekty już są. Jeszcze 20 lat temu facet z tatuażem wzbudzał pogardę i ironię. Dzisiaj co najwyżej zdumiewa, ale i też u wielu z nas wyzwala podziw i chęć naśladownictwa. Za mojego dzieciństwa przeklinanie w rodzinnym gronie przy kobietach i dzieciach było czymś wyjątkowo ordynarnym i chamskim. Teraz staje się to normalne, naturalne. Zmienia się wszystko wokół nas i my na te zmiany przyzwalamy z pewną filozoficzną rezygnacją. Kiedyś nasze babcie – Matki Polki bohatersko walczyły na różnych barykadach, później już w czasach PRLu, nasze Matki Polki, angażowały się w akcje, które miały pokazać władzy, że jest nienormalnie. A dziś? Dziś wyraźny pragmatyzm. Dziś nasze żony, Matki Polki, załatwią i wepchną na wysoki stołek wybranego mężczyznę nawet, gdy ma wyraźny defekt na intelekcie i charakterze. Ale odwrotnie też tak bywa. Dalej to już IM leci. Dzień jak co dzień, czyli cała doba w luksusach, tych z nadań nie wypracowanych, ale tych które się należą. Najpierw praca w wychuchanym i wydmuchanym gabinecie tzn. wydawanie poleceń, dołowanie podwładnych, czytanie pism, pisemek czyli polowania na niewłaściwie postawione spacje, tropienie „literówek”, skreślanie nie lubianych „IŻ”… i zamiana na ulubione „ŻE”… lub odwrotnie. W przerwach tych „polowań” przyjmowanie lub nie przyjmowanie różnych takich i słuchanie lub udawanie, że się ich słucha. Jak już trzeba się odezwać, to taki co przyszedł coś załatwić lub w czymś się zorientować, usłyszy najczęściej standardowe: „Proszę Pana …ja tu mało mogę a poza tym… Pan wie z kim ja tu muszę pracować”. Później pociąg i do domciu wybudowanym i wychuchanym przez usłużnego nadleśnego z perspektywą taniego wykupu po 20 latach. On im chałupę, a oni mu to zapamiętają i na pewno też pomogą. I pomagają. Na wszelkie sposoby. Mogą przecież „zwekslować kontrol” na właściwe tory, mogą przymknąć oko na rzekomo błahe, ale jak się później okaże istotne błędy, stanowiące początki finezyjnych przekrętów. Mogą też, gdy tylko nadarzy się okazja, wepchnąć „ nadleśnego budowniczego” na właściwy stołek. I tak się rozpoczyna pasmo swoistych tajemnic, wzajemnych powiązań i zobowiązań, które przechodzą na pokolenia. Ciągnie się to od tzw. Wyzwolenia, czyli czerwonego zniewolenia, aż po te dzisiejsze różowo-tęczowe czasy. Teraz najnowszą formą pokoleniowego wspierania jest zasada twoja córka lub syn u Mnie – mój syn u Ciebie. Ostatnio byłem na uroczystości leśnej w nadleśnictwie, którego nazwę rozsławiło „Mazowsze” słowami: „dobra piosenka jest skoczna, jest skoczna ale najlepsza z …”. Główną rolę w tej imprezie odgrywali leśni weterani wiadomego kolorytu, czyli byli członkowie byłych kumitetów wojewódzkich, kumitetów miejskich, powiatowych wiadomych partii oraz byli dyrektorzy i różnego stopnia byli zastępcy, naczelnicy i nadleśniczowie. Znów razem stara paczka, czyli jak u Czerwonych gitar -Stara WIARA znów przygarnie CIĘ, szkoda słów-. A wokół nich wianuszek, a właściwie wieniec tych, od nich młodszych i im wdzięcznych (za wszystko) panów, tyle, że już nieco już wybrzuszonych i wyłysiałych. Jakby w wyraźnym oddaleniu od tego „wieńca” – dzieci niektórych wdzięcznych i wybrzuszonych. Osobą budzącą największe zainteresowanie był dziarski siedemdziesięciolatek, którego pełnione stanowiska trudno tu wymieniać, a który jak głosi fama jest obecnie leśnym ambasadorem III RP na cały – na szczęście też już były – wschodni Układ Warszawski. Czy ten Pan na imprezie zwanej uroczystością reprezentował DGLP – rozgryzam to do dziś i dlatego przez szacunek nie wymieniem jego inicjałów. Był też tam jeszcze jeden pan, który zwracał na siebie uwagę tym, że wkrótce ma dociągnąć do grupy emerytów i przejść w historię lasów jako główny architekt tzw. Planu B. Wielu z nas zachowa go we wdzięcznej pamięci. Zobaczyłem więc sztafetę pokolenia, które faktycznie cały czas trzyma władze i cały czas w odróżnieniu od „prawicowców” trzyma się RAZEM. Z pewną nostalgią słuchałem przemówienia jednego z czcigodnych weteranów. JEGO barokowe oracje dla wielu z obecnych były przypomnieniem stylu powszechnie używanego w czasach schyłkowego PRLu, który (tak jak dziś „zielona wyspa”?) był ponoć dziesiątą potęgą. Jak zrozumiałem zasadniczym przesłaniem tego wystąpienia było to, że My tu byliśmy i mimo, że Nas już nie ma to jednak nadal Jesteśmy. Nostalgia za rajem utraconym, refleksja nad przemijaniem, pozwoliła zrozumieć mi tragizm sytuacji szacownych weteranów. Można przecież – jak ktoś powiedział – oduczyć się palić, pić oraz jeszcze jednej czynności na „p” ale najtrudniej jest – oduczyć się sprawowania władzy. Nie wiedzieć czemu, ale nie dopisali jednak przedstawiciele Władzy Najwyższej Leśnej, co znacznie obniżyło rangę i notowania imprezy, powodując u organizatora zrozumiałą frustrację, a u opozycji skrywaną radość. Po barokowych przemówieniach o wiadomym przesłaniu nastąpiła część pt. „Poodznaczajmy się” czyli poprzypinajmy sobie medale i oznaki wszelakie oraz porozdawajmy sobie kordelasy różnej klasy. Nie znam zbyt dobrze wszystkich odznaczanych, ale chyba w 95 % byli to chłopaki z wiadomej paki czyli – Sami Swoi. Dopóki byłem, część nieoficjalna imprezy w porównaniu z imprezami minionymi zdawała się być nudna, gdyż żaden leśny, podleśny czy nadleśny nie dostał „z liścia” od swojej kobiety za zbyt „góralskie tańce” z inną taką, nie było też żadnej walki o kobietę pomiędzy tym już nieco starszym, a tym jeszcze w miarę młodym facetem, żadna też kobieta nie dostała napadu histerii widząc jak jej mężczyzna zbyt długo konwersuje na uboczu z inną. Jestem jednak pewien, że część nieoficjalna zdała się być sympatyczną. Dla wszystkich. Musiało więc być piwnie, winnie a może nawet nieco wódecznie. No cóż wszystko mija a my z Lasu powstaliśmy i w Las się obrócimy. Myśląc pragmatycznie a właściwie myśląc pozytywnie to należy w wielu przypadkach zacząć się wzorować na pokoleniowej sztafecie Samych Swoich. Chociaż na pewno nie we wszystkim.

Johny Walker