To, co dzieje się w handlu drewnem w ubiegłym i bieżącym roku budzi zdumienie nawet tych pesymistów, którzy uważają, że nic już nie jest w stanie ich zaskoczyć. Decydenci handlu drewnem w Lasach Państwowych popełnili już i nadal popełniają tak kardynalne błędy marketingowe, że uprawnione jest zadanie pytania tytułowego – nieudolność to, czy sabotaż?.
Zaczęło się od powołania w ubiegłym roku komisji, która miała zmienić zasady sprzedaży drewna. Przed drzewiarzami roztoczono wizje taniego surowca, bez ograniczeń ilościowych. Na czele komisji stanął pan dyrektor Szabla, u którego można doszukać się wielu talentów np. tajnego rozmnażanie kornika, ale na handlu drewnem to on nie zna się wcale.
Skończyło się na ograniczeniu kompetencji Komisji Leśno – Drzewnej, usunięciu z niej leśników, którzy bez względu na rządzące układy bezwzględnie dbali o interes Lasów w handlu drewnem i ograniczeniu ilości kryteriów wyboru oferty zakupu do czterech, co wcale nie uprościło zasad tylko sprawiło, że ewentualny wybór byłby mniej precyzyjny. Później i tak  Lasy wycofały się z trzech kryteriów, tłumacząc na wszelkich możliwych zgromadzeniach, że tylko na kryterium ceny zgodził się UOKiK. Ostatecznie i ta wersja okazało się niewypałem, bo pod naciskiem wielkich koncernów wprowadzono dodatkowe – drugie kryterium- wielkości zakupu.
Podczas gdy trwały prace nad „nowymi” zasadami sprzedaży drewna, drzewiarze nieustannie zgłaszali, że załamuje się rynek wyrobów z drewna w Europie. Powoli amerykański kryzys „hipoteczny”, skutkujący bankructwem rynku nieruchomości, odbił się czkawką w Europie.
Paradoks nadleśniczych, dostrzegających pojawiające się oznaki kryzysu polegał na tym, że nie mieli oni prawnych możliwości obniżać cen drewna. Drzewiarze coraz głośniej domagali się obniżek, a równocześnie realizowali podpisane umowy. Ręce nadleśniczym dodatkowo związał Dyrektor Generalny.  Zdawał sobie sprawę, że obniżki cen będą nieuniknione, ale zabrakło Mu odwagi wzięcia na siebie odpowiedzialności za te decyzje. Wydał więc podejrzane prawnie dyrektywy, w myśl których nadleśniczowie mogli obniżać ceny, ale tylko w przypadku braku odbioru przez dotychczasowych nabywców.
I tu wystąpiła  przysłowiowa kwadratura koła. Poważni klienci Lasów ponosili coraz większe straty, realizując umowy, a tym samym blokowali nadleśniczym możliwości obniżek. Jednocześnie Dyrekcja Generalna zaczęła wręcz grozić dyrektorom regionalnych dyrekcji, a przez nich nadleśniczym za brak obniżek cen drewna.
Ten pat przerwał dopiero drastyczny spadek zakupu ze strony drzewiarzy pod koniec trzeciego kwartału. Nastąpiła niekontrolowana, w większości spekulacyjna obniżka cen za pomocą aplikacji e-drewno lub co gorzej w wyniku tzw. negocjacji. Klienci Lasów rezygnowali z mas, by zaraz potem kupić je znowu w innym lub nawet tym samym nadleśnictwie po obniżonych cenach. Wielu nadleśniczych wykorzystało tę sytuację, aby podkupić sąsiadom klientów.
Wydawało się, że w wyniku tych chaotycznych obniżek ustalono nowe ceny równowagi. Dlatego szokiem, zarówno dla leśników jak i drzewiarzy, była decyzja, ustalająca ceny wyjściowe do przetargu w portalu, na poziomie dużo wyższym niż cena równowagi. To był pierwszy kardynalny błąd marketingowy.
Później było już tylko gorzej. Nasi dyrektorzy poniewczasie zorientowali się, że popełnili błąd, ale zamiast go natychmiast naprawić – unieważnić przetarg i bezzwłocznie ogłosić nowy, z cenami na poziomie czwartego kwartału 2008 roku, zdecydowali się brnąć w dalsze błędy.
Obiecali obniżki wszystkim, którzy już kupili drewno, oraz tym, którzy kupią je  drugim naborze, po czym ogłosili zwłokę w obniżkach na bliżej nieokreślony czas. W efekcie nabywcy drewna wstrzymują się z odbiorem do czasu ogłoszenia i zrealizowania obniżek cen, a pozostali czekają z zakupami do momentu wyklarowania się sytuacji.
W efekcie Lasy Państwowe przez prawie miesiąc sprzedają tylko drewno opałowe. Czy to było celem naszych leśnych decydentów?!

Nie pomogło wyrzucenie z Komisji Leśno – Drzewnej tych przedstawicieli Lasów, którzy dbali o interes Skarbu Państwa, nie pomogły umizgi i uśmiechy w kierunku drzewiarzy, nie pomogła krytyka poprzedników i ich sposobu sprzedaży drewna, nie pomogły obniżki – tatrtacznikom jak zwykle jest za drogo.
Za drogo było wówczas, kiedy rentowność sięgała 50%, za drogo kiedy 7%, za drogo kiedy notowali straty – zawsze za drogie drewno. I zawsze ta sama śpiewka. Spada cena euro – winne są Lasy, kryzys na świecie – winne są Lasy, brak płynności finansowej w branży – winne są Lasy. Bo lasy są monopolistą.
Dla wielu przedstawicieli przemysłu drzewnego, wyrazicielem których opinii jest pan Czemko, Lasy Państwowe mają obowiązek pełnić funkcje darmowego banku. Kiedy tartacznikom brakuje płynności, bezwzględnym obowiązkiem Lasów, zdaniem Czemki, jest wydłużać terminy płatności do 90 dni a nawet więcej, kiedy umacnia się złotówka względem euro – Lasy mają z…ny obowiązek obniżać ceny drewna, kiedy na rynkach świtowych jest gigantyczny boom na wyroby z drewna – leśnicy mają obowiązek stabilizować ceny i ciąć lasy na potęgę, bo tartacznicy muszą zarobić i unowocześnić swoje zakłady.
Tę śpiewkę znają wszyscy dyrektorzy generalni po 1990 roku. Problem leśników tkwi w tym, że niektórzy z ich kierowników, dla własnych korzyści materialnych lub politycznych, dają posłuch tym pomysłom i im ulegają. Oczywiście przejściowo, bo brutalny rachunek ekonomiczny sprowadza ich na ziemię.
Nawet Dawidziuk, który realizował plan Majchrzaka (którego ponoć wcale nie było) i wyrzucił z Lasów 6 tys. ludzi, pod pozorem ograniczania kosztów, też wszedł na minę konfliktu z drzewiarzami – bo im jak zwykle jest mało.
W tym roku jest nie inaczej. Nie pomogły obniżki cen drewna. Większość drzewiarzy miała w nosie zawarte umowy, które wcześniej krytykowali za jednoroczny tylko okres trwania. Kiedy przyszły trudności na rynku nie mieli sentymentów i honoru kupieckiego. Porzucali zawarte umowy i kupowali drewno tam, gdzie było taniej.
Gdyby Lasy zastosowały w ubiegłym roku taką taktykę i zabierały drewno tym, co płacili niższe ceny a dawali tym, co wyższe, Czemko i jego ferajna darliby się na cały świat.
Teraz straszą leśników Tuskiem. Bo ceny do przetargu na przyszły rok im się nie podobają. Już teraz nie ukrywają, że robią zapasy na dwa- trzy- miesiące przyszłego roku, aby móc nie podpisać umów i wymusić niższe ceny. Zwołują konferencje prasowe i tumanią nie zorientowanych dziennikarzy.
Bardzo dobrą prasę pan Czemko i jego ferajna mają w Rzeczpospolitej, która drukuje im każdą wymyśloną przez nich głupotę. Gdyby Lasy miały choć cząstę takiej dobrej koniunktury w Rzepie…
Paradoksalnie, na awanturnictwie Czemki tracą przede wszystkim ci przedstawiciele przemysłu drzewnego, którzy w swoje rodzinne zakłady włożyli całe oszczędności, pracę całej rodziny. Chcę płacić Lasom godziwą cenę i za tę cenę dostawać dobry surowiec.  Dla Czemki, który w drzewiarstwo nie włożył ani złotówki, byli i będą zawsze pogardliwe nazywanymi szopotraczami, tymi gorszymi, dla których przeznaczyłby tylko ochłapy.
O żalach Czemki czytaj poniżej. Zwracamy uwagę na manipulację informacją. Tytułowe podwyżki to ustalenie wyższych cen niż oczekiwania tartaczników. Ciekawa definicja powyżki??!!

(źródło: „Rzeczpospolita”)