Komunikat po spotkaniu ze związkami zawodowymi

 

W dniu 3 października 2011 r. w siedzibie Dyrekcji Generalnej Lasów Państwowych w Warszawie odbyło się spotkanie dyrektora generalnego Mariana Pigana z przedstawicielami związków zawodowych szczebla krajowego. Uczestniczyli w nim zastępca dyrektora generalnego ds. ekonomicznych Anna Paszkiewicz, naczelnik Wydziału Kadr i Doskonalenia Zawodowego Agnieszka Grzegorczyk, przewodniczący Krajowej Sekcji Pracowników Leśnictwa NSZZ „Solidarność” Kazimierz Uleniecki, przewodniczący Związku Leśników Polskich w RP Jerzy Przybylski, przewodnicząca Związku Zawodowego Pracowników Technicznych Leśnictwa Grażyna Wereda, przewodniczący Krajowej Sekcji Pracowników Leśnictwa Związku Zawodowego „Budowlani” Piotr Albrzykowski oraz inni przedstawiciele związków zawodowych i DGLP.

Podczas spotkania omówiono m.in. sprawę sytuacji finansowej LP oraz postulaty dotyczące wynagrodzeń i nagród, stan gospodarki mieszkaniowej w LP, propozycje dodatkowego zabezpieczenia emerytalnego leśników i ubezpieczeń od odpowiedzialności cywilnej oraz opieki zdrowotnej i rehabilitacji osób chorych na boreliozę. Po wielogodzinnej, merytorycznej dyskusji strony uzgodniły szereg działań w istotnych dla wszystkich pracowników sprawach.

Najważniejsze ustalenia:

1)    Dyrektor generalny Marian Pigan podkreślił ogrom pracy wykonanej w ostatnich miesiącach przez leśników i zwiększoną liczbę zrealizowanych przez nich zadań.  Były one związane m.in. z usuwaniem skutków wiatrołomów, walką z gradacją szkodników oraz zwiększonym pozyskaniem drewna w odpowiedzi na rosnące zapotrzebowanie przemysłu drzewnego. Dlatego dyrektor generalny zaakceptował propozycję strony związkowej wypłacenia nagrody za III kwartał 2011 r. w wysokości o 20 proc. wyższej w stosunku do nagrody za II kwartał 2011 r. Pula środków na ten cel zostanie wyznaczona w oparciu o stan zatrudnienia na dzień 30 września 2011 r. Wypłata nagrody nastąpi do dnia 12 października 2011 r. a w zakładach LP do dnia 15 października 2011 r., przy czym zakłady uczynią to w miarę możliwości wynikających z ich sytuacji finansowej.

2)    Strony ustaliły, że w terminie do 15 grudnia 2011 r. spotkają się ponownie, aby rozstrzygnąć sprawę postulowanego przez związki zawodowe podniesienia tzw. stawki wyjściowej.

3)    W odpowiedzi na szereg pytań i postulatów dotyczących wysokości czynszów dla najemców służbowych mieszkań, dyrektor generalny zaproponował powołanie zespołu zadaniowego, który w ciągu miesiąca powinien wypracować jednolitą dla całych LP metodę ustalania takich czynszów. Tak, by przy naliczaniu opłat każdorazowo brano pod uwagę te same elementy kosztowe i przykładano do nich tę samą wagę. Propozycja została zaakceptowana przez wszystkie związki zawodowe, które do wspomnianego zespołu wyznaczą swoich przedstawicieli.

4)    Strony uzgodniły, że należy kontynuować realizowany obecnie program szkoleń dla pracowników regionalnych dyrekcji LP i nadleśnictw w zakresie procedury sporządzania wniosków o sprzedaż zbędnych mieszkań. Dotychczasowe szkolenia znacząco wpłynęły na zmniejszenie liczby dokumentów zawierających błędy.

5)    W związku z inicjatywą związków zawodowych, postulujących objęcie pracowników LP różnego rodzaju ubezpieczeniami, dyrektor generalny postanowił przeprowadzić w tym zakresie analizę ofert na rynku asekuracyjnym. Zajmie się tym grupa robocza z udziałem wyznaczonych przedstawicieli związków zawodowych. Przedmiotem analizy będzie m.in. wprowadzenie w LP Pracowniczego Programu Emerytalnego w ramach tzw. III filaru, finansowanego przez pracodawcę. Byłaby to dla leśników forma dodatkowego zabezpieczenia, zwiększająca ich przyszłe świadczenia emerytalne.

Dyrektor generalny wskazał też na niedawną zmianę przepisów, znacząco zwiększającą odpowiedzialność majątkową funkcjonariuszy publicznych za skutki błędnych decyzji. Dotyczy to również części pracowników LP wydających decyzje administracyjne, co rodzi problem ubezpieczenia ich od takiej odpowiedzialności.

Wszystkie związki zawodowe poparły działania w kierunku objęcia leśników ubezpieczeniami we wspomnianym zakresie.

6)    Na wniosek związków zawodowych uzgodniono, że należy rozpoznać możliwość ubezpieczenia pracowników LP od następstw chorób zawodowych, zwłaszcza boreliozy. Dyrektor generalny zaproponował jednocześnie, by sprawę pomocy medycznej i opieki rehabilitacyjnej dla leśników chorych na boreliozę związki zawodowe omówiły na odrębnym spotkaniu ze specjalistą ds. BHP w DGLP.

Pozdrawiam

Anna Malinowska

Rzecznik Prasowy

Lasów Państwowych

tel. 22 58 98 111

kom. 600-497-597

Adam Płaksej, przez cztery lata pozostający bez pracy w Lasach Państwowych, z braku godziwej propozycji ze strony obecnej władzy leśnej, dostał ostatnio pisemną propozycję objęcia wakującego od roku stanowiska nadleśniczego Nadleśnictwa Zdroje  i również na piśmie propozycję … przyjął. I zapadła cisza….

Problemy w Bieszczadzkim Parku Narodowym

W dniu 16 października 2011 r. kończy się pięcioletnia kadencja Dyrektora Bieszczadzkiego Parku Narodowego – dr Tomasza Winnickiego – zatrudnionego w Parku od 1979 roku: na etacie naukowym do 1990, na etacie z-cy dyrektora do 2006 i przez ostatnie pięć lat na stanowisku dyrektora. W konkursie ogłoszonym na wiosnę bieżącego roku, Tomasz Winnicki uzyskał bardzo dobry wynik, wysoką punktację uzyskali również jego współpracownicy. Minister Środowiska nie powołał jednak dyrektora spośród kandydatów zaproponowanych przez Komisję konkursową i ponownie ogłosił nowy konkurs. Rodzi się pytanie – czy o wyborze dyrektorów parków narodowych powinny decydować kryteria merytoryczne, czy też oddolne naciski środowisk, których interesy niewiele mają wspólnego z ochroną przyrody parków narodowych? Czy samorządy przesądzające dziś o tworzeniu lub powiększaniu parków, powinny także decydować o obsadzie dyrektorów?

W pismach podpisanych z upoważnienia Ministra Środowiska przez Głównego Konserwatora Przyrody Pana Janusza Zaleskiego czytamy:

Warszawa, dnia 12 września 2011 r.

„Uprzejmie informuję, że w związku z przeprowadzonym konkursem na stanowisko dyrektora Bieszczadzkiego Parku Narodowego ogłoszonym w dniu 30 marca 2011 r. nie został wybrany dyrektor Parku. Tym samym postanowiłem o ponownym ogłoszeniu konkursu na powyższe stanowisko.”

Tej treści pisma otrzymali – dr Tomasz Winnicki (dyrektor BdPN – powołany do 16.10.2011 r.) oraz dr Stanisław Kucharzyk (kierownik działu badań naukowych i planowania ochrony w BdPN).

W dniu 7 września 2011 r.Tomasz Winnicki, a także Stanisław Kucharzyk zostali telefonicznie poinformowani, iż w dniu 8.09 2011 r.zostanie ponownie ogłoszony konkurs. W tej sprawie do Parku został również przysłany faks. Czyżby w trakcie konkursu naruszone zostały procedury?

Konkurs został przeprowadzony przez pięcioosobową Komisję powołaną przez Ministra Środowiska, w której skład zgodnie z ustawą o ochronie przyrody weszło: dwóch przedstawicieli Państwowej Rady Ochrony Przyrody (prof. dr hab. Andrzej Bereszyński, prof. dr hab. Stefan Skiba), dwóch przedstawicieli Ministerstwa Środowiska (Agnieszka Dalbiak – Dyrektor Departamentu Ochrony Przyrody, Wojciech Hurkała – Naczelnik Parków Narodowych, jeden przedstawiciel Marszałka Województwa (Andrzej Kulig – Dyrektor Departamentu Ochrony Środowiska). Rozporządzenie Ministra Środowiska w sprawie konkursu na stanowisko dyrektora parku narodowego, w art. 11 określa, kiedy ogłasza się ponowne przeprowadzenie konkursu. Następuje to w przypadku dopuszczenia przez komisję do prezentacji mniej niż trzech kandydatów, niewyłonienia przez komisję co najmniej dwóch kandydatów lub stwierdzenia naruszenia trybu przeprowadzenia konkursu. Dwa pierwsze warunki nie wystąpiły również nic nie wiadomo ażeby stwierdzono naruszenie trybu. Pierwsza procedura od ogłoszenia trwała ok. pięć miesięcy, drugi konkurs ogłoszony 8 września b.r. ma zakończyć się 14 października b.r..

Tomasz Winnicki i Stanisław Kucharzyk zostali pismami Komisji Konkursowej z dnia 05 lipca 2011 r. powiadomieni, iż na podstawie uchwały tej Komisji ich kandydatury na stanowisko dyrektora Bieszczadzkiego Parku Narodowego zostały przedstawione Ministrowi Środowiska. Na 125 możliwych do uzyskania punktów, pierwszy kandydat uzyskał 124, a drugi 108 punktów. W konkursie uczestniczyli również: dr Ryszard Prędki – kierownik działu udostępniania Parku do zwiedzania osiągając 100 punktów i inż. Leopold Bekier – z-ca dyrektora BdPN, który uzyskał 94 punkty. Wszyscy wymienieni pracownicy Parku zaprezentowali więc wysokie kwalifikacje. Mniej punktów otrzymał piąty kandydat Antoni Derwich – emerytowany pracownik Parku, deklarujący się jako kandydat opozycyjny w stosunku do aktualnego kierownictwa Parku, popierany przez część środowisk samorządowych i miejscowy dwutygodnik „Nasze Połoniny”. Pismo to uaktywnia się zwykle przed różnymi wyborami popierając na ogół osoby wywodzące się ze środowisk związanych z dawnym komunistycznym, lokalnym aparatem władzy. W sprawie konkursu w BdPN, już 4 września można było w dwutygodniku przeczytać:

„Do rywalizacji przystąpiła piątka kandydatów. Obecny dyrektor Tomasz Winnicki oraz jego podwładni, którzy mieli go podprowadzić do zwycięstwa czyli Ryszard Prędki, Stanisław Kucharzyk i Leopold Bekier. Przeciwnikiem faktycznym tej czwórki był Antoni Derwich. Jak się okazało eliminacji nie przeszedł Antoni Derwich oraz Ryszard Prędki i Leopold Bekier. Tak więc plan Tomasza Winnickiego się powiódł i on wraz z Stanisławem Kucharzykiem znalazł się w finale. Jak wieść niesie do funkcji dyrektora wytypowany został jednak Stanisław Kucharzyk. Ten skromnie odmówił zaszczytu, co wcześniej przewidzieliśmy. Ministrowi decyzja ta podobno nie przypadła do gustu i nie mianował Winnickiego, ma ponowić konkurs.”

Nie będziemy dochodzić skąd Redakcja „Naszych Połonin” wiedziała co myślał Minister i kogo zamierzał wytypować. Fakty są jednak inne – Stanisław Kucharzyk nie otrzymał propozycji powołania na stanowisko Dyrektora Parku od Ministra Środowiska, ani też od jego przedstawicieli, a swojej deklaracji załączonej w dokumentach do konkursu nie wycofał. Ponadto wystąpił pisemnie do „Naszych Połonin” o sprostowanie nieprawdziwych informacji, o czym również pisemnie powiadomił Ministra. Natomiast, przed zamieszczeniem w dwutygodniku plotki, miała miejsce rozmowa telefoniczna z Panem Stanisławem Kucharzykiem, przeprowadzona przez osobę z lokalnego środowiska samorządowego. Rozmowę można było zrozumieć jako sugestię, że decyzja w kwestii wyboru dyrektora zależy głównie od poparcia tychże środowisk, dlatego Stanisław Kucharzyk odciął się od niestosownych propozycji. Jest natomiast pewne, że gdyby otrzymał propozycję z Ministerstwa Środowiska nie odmówiłby podjęcia się pracy na stanowisku dyrektora Parku, a że takiej propozycji Ministra nie było świadczy pismo o ponownym ogłoszeniu konkursu.

Dyrektora i jego trzech kolegów z kierownictwa Parku, uczestniczących w konkursie, faktycznie łączy wzajemne zaufanie, dobra współpraca oraz zaangażowanie w pracę na rzecz Parku. Jest też prawdą, że bez względu na to, który z nich zostałby dyrektorem, efektywnie współpracowali by ze sobą wspierani przez większą grupą pracowników Parku, również rzetelnie pracujących na rzecz ochrony przyrody.

Dzięki wielkiej pracy tych osób, Park w ostatnich pięciu latach zrealizował wyjątkowo dużo ważnych zadań z zakresu ochrony przyrody, edukacji ekologicznej i doskonalenia infrastruktury turystycznej oraz remontów budynków Skarbu Państwa. Park ściągnął na teren Bieszczadów poważne środki finansowe krajowe i unijne realizując w ostatnim pięcioleciu 83 umowy dotacyjne – to gigantyczna praca przy aktualnych, rozrośniętych do absurdu procedurach biurokratycznych.

W celu wyjaśnienia genezy problemów Parku, należy cofnąć się do lat wcześniejszych, kiedy to poprzedni dyrektor Parku Jan Komornicki, zachęcił pracowników i innych lokatorów zajmujących mieszkalnia w leśniczówkach i pozostałych budynkach Skarbu Państwa, do składania podań o zakup tych lokali na zasadach uprzywilejowanych. Trudno mieć ludziom za złe, iż zainteresowali się atrakcyjną dla nich wizją. Uwzględniając prezentowane przez niektóre środowiska koncepcje turystycznego zagospodarowania Bieszczadów, można przypuszczać, że nie chodzi o to by mieszkańcy stali się właścicielami lokali mieszkalnych, ale głównie o wyprowadzenie ze Skarbu Państwa do sektora prywatnego czterdziestu pięciu działek w takich miejscowościach jak: Wołosate, Ustrzyki Górne i Bereżki. Po okresie karencji, albo i szybciej, znajdą się one na rynku nieruchomości, gdzie będą osiągały bardzo wysokie ceny, a Park mający ustawowe prawo pierwokupu nie będzie w stanie ich odzyskać. Wtedy tylko kwestią czasu będzie wkroczenie w środek parku większego kapitału i rozbudowa infrastruktury turystycznej, w tym budowa wyciągów narciarskich na zboczach Szerokiego Wierchu (koncepcja lansowana przez Gminę Lutowiska i Jana Komornickiego na Radzie Naukowej w 2005 roku). Przyszli właściciele hoteli i pensjonatów, zrobią też wszystko, ażeby uruchomić przejście graniczne Wołosate – Łubnia – w środku Bieszczadzkiego Parku Narodowego. Tylko niewielka część obecnych mieszkańców stanie się beneficjentami takich przemian. Natomiast przyroda Bieszczadów i Park utracą bezpowrotnie swoje najważniejsze atuty.

Na początku pięcioletniej kadencji dyrektora Tomasza Winnickiego, na zebraniu mieszkańców sołectwa Ustrzyki Górne, z udziałem Pani posłanki Elżbiety Łukacijewskiej, w obecności zaproszonego Dyrektora Parku i jego pracowników, publicznie padło stwierdzenie: „gdyby był inny dyrektor, to uznałby, iż mieszkania są mu zbędne i lokatorzy mogliby je kupić po symbolicznych cenach i mieszkać w prywatnych ładnie odremontowanych domach”. Od tego momentu współdziałanie grupy zainteresowanych lokatorów z Panią Elżbietą Łukacijewską oraz z Starostą Bieszczadzkim Panem Krzysztofem Gąsiorem miało regularny charakter. Do walki o prywatyzację mieszkań angażowany był Związek Leśników Polskich Parków Narodowych. Odbywały się spotkania z udziałem urzędników różnych szczebli.

Dyrektor T. Winnicki dbając o integralność przyrodniczą obszaru Parku, wspierany przez Radę Naukową, od kilku lat opierał się presji. Już wcześniej naciskano na Ministra Środowiska w sprawie odwołania Winnickiego, wyolbrzymiając spór GOPR-u z Parkiem dotyczący środków zarabianych przez Park za udostępniane ścieżek przyrodniczych. Dyrektor skutecznie i zgodnie z obowiązującym prawem, nie ulegając naciskom, dbał o interesy Parku i jego pracowników. W rozumieniu części lokalnych działaczy samorządowych i niektórych polityków, w tym kandydatów na posłów w aktualnych wyborach, walka z Bieszczadzkim PN i krytyka dyrektora BdPN to dobre tematy w czasie kampanii wyborczej.

Bieszczadzki Park Narodowy prowadzi od 2009 roku na drodze administracyjnej obronę swoich statutowych interesów angażując kancelarie prawne i poświęcając wiele czasu dyrektora i pracowników, mając przeciwko sobie niektórych urzędników, realizujących ukierunkowaną politykę, co łatwo zauważyć po zapoznaniu się z dość zasobnym pakietem dokumentów. Obrazują one sytuację i przebieg wydarzeń, związanych z działaniami Starosty Bieszczadzkiego oraz innych urzędów i osób , zmierzających do wygaszenia trwałego zarządu na działkach Skarbu Państwa w Parku, w celu sprzedaży 45 mieszkań ich lokatorom. W październiku wyznaczone są terminy kilku rozpraw w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym, których mogłoby nie być, gdyby np. nowy dyrektor Parku zgodził się na podział na wniosek Starosty działek na terenie Parku i wygaszenie zarządu trwałego w celu sprywatyzowania mieszkań i działek Skarbu Państwa w środku Parku.

Zarząd trwały powierzonym majątkiem Skarbu Państwa sprawowany z mocy art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880 z późn. zm.) i ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. nr 261 poz. 2603 z póź. zm.), powinien służyć realizacji zadań ustawowych parku narodowego.

Wykonywanie obowiązków prawnych przez Dyrektora Parku jest dziś poważnie utrudniane przez działania Starosty Bieszczadzkiego, który prowadzi postępowania w sprawie wygaszenia zarządu trwałego na działkach Skarbu Państwa zabudowanych leśniczówkami i innymi budynkami mieszkalnymi, w celu sprzedaży tych mieszkań lokatorom (większość to pracownicy Parku). Starosta w swoich działaniach opiera się wyłączne o art. 10 ust. 2a ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r. nr. 4 poz. 24 z póź. zm.), pomijając wyżej wymienione ustawy – o ochronie przyrody i o gospodarce nieruchomościami. Naszym zdaniem, nie można pomijać Ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 o ochronie przyrody, a w niej art. 10 ust. 3:

Art. 10 ust. 3 Nieruchomości Skarbu Państwa położone w granicach parku narodowego i służące realizacji jego celów zostają oddane w trwały zarząd parku narodowego, na zasadach określonych w rozdziale 5 działu II ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

Wszystkie nieruchomości Skarbu Państwa w BdPN, były przekazane z mocy wcześniejszej ustawy o ochronie przyrody z 1991 r. w zarząd na realizację zadań parku. Ustanowienie zarządu, a następnie trwałego zarządu nieruchomości Skarbu Państwa położonych w granicach parku narodowego, z wpisem do ksiąg wieczystych, nastąpiło w oparciu o przepisy obowiązujące przed utworzeniem powiatów.

Bieszczadzki Park Narodowy został utworzony w 1973 r. – rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 sierpnia 1973 r. w sprawie utworzenia Bieszczadzkiego Parku Narodowego, a następnie powiększany stosownymi rozporządzeniami, które przekazywały w zarząd Parkowi określone nieruchomości. Pojęcie zarządu trwałego wprowadziła ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. nr 261 poz. 2603). Zgodnie z art. 199 ust. 2 tej ustawy – zarząd nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa sprawowany w dniu wejścia w życie tej ustawy przekształca się z tym dniem w trwały zarząd tych nieruchomości.

Zdaniem Parku bez porozumienia z Dyrektorem BdPN (art.19 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia o gospodarce nieruchomościami) oraz bez zgody Ministra Środowiska, nie można przyjąć, iż mieszkania stały się dla Parku zbędne i należy je sprzedać. Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 roku o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r. nr. 4 poz. 24 z póź. zm.), nie ma charakteru obligatoryjnego, jak to wykazały opinie prawne przygotowane dla BdPN i stanowisko Ministra Środowiska, a także opinia biura legislacyjnego Sejmu.

W trakcie kontroli prowadzonej w Parku przez Najwyższą Izbę Kontroli na przełomie 2009 i 2010 roku, analizie podlegało postępowanie Starosty w sprawie wygaszenia zarządu trwałego w odniesieniu do nieruchomości Skarbu Państwa w Bereżkach i wzbudziło onozastrzeżenia. Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił decyzje Starosty Bieszczadzkiego i Wojewody Podkarpackiego ze względów proceduralnych, nie rozpatrywał jednak całościowo problemu. Dzisiaj sprawa rozrosła się i dotyczy aż 45 mieszkań.

W dniu 05.11.2010 odbyło się w Lutowiskach posiedzenie Rady Naukowej Bieszczadzkiego Parku Narodowego, z udziałem Głównego Konserwatora Przyrody Ministra Janusza Zaleskiego, Dyrektora Wydziału Nieruchomości UW w Rzeszowie reprezentującego Wojewodę Podkarpackiego, Starosty Bieszczadzkiego Krzysztofa Gąsiora. Członkowie Rady dysponowali materiałem opracowanym przez Park z dnia 23.10.2010 r. pt. „Informacja o zagrożeniach spowodowanych próbą kompleksowej prywatyzacji budynków mieszkalnych w Bieszczadzkim Parku Narodowym”, mapą usytuowania nieruchomości Skarbu Państwa w trwałym zarządzie BdPN, informacją o nakładach poniesionych na budynki mieszkalne w latach 2007 – 2010. Wizja terenowa pozwoliła naocznie ocenić stan techniczny budynków i duży zakres prac i nakładów powodujący, iż tylko kilka obiektów jest w gorszym stanie, zaś większość w dobrym lub bardzo dobrym stanie. Sytuację prawną przeanalizowała Pani Mecenas Elżbieta Surowiecka przedstawiając opinię prawną wykonaną dla BdPN. Między innymi opinia ta nawiązywała do ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o zachowaniu narodowego charakteru strategicznych zasobów naturalnych kraju (Dz. U. Nr 97 poz. 1051 z późn. zm.) zgodnie z którą do strategicznych zasobów naturalnych kraju zalicza się  zasoby przyrodnicze parków narodowych.  Gospodarowanie strategicznymi zasobami naturalnymi powinno być prowadzone zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju w interesie dobra ogólnego a ponadto –  właściwe organy administracji publicznej oraz inne podmioty, sprawujące na podstawie odrębnych przepisów zarząd nad zasobami naturalnymi mają obowiązek utrzymać, powiększać i doskonalić zasoby odnawialne.

Przewodniczący przedstawił przysłane opinie organizacji ekologicznych – sprzeciwiające się poczynaniom Starosty. Przebieg dyskusji przedstawia protokół z posiedzenia Rady Naukowej. Rada Naukowa BdPN przy jednym głosie wstrzymującym (przedstawiciela samorządu Gminy Cisna) przyjęła uchwałę z uzasadnieniem. Uchwała Rady broniła integralności głównego kompleksu Parku a więc zdecydowanie sprzeciwiała się uwłaszczeniu nieruchomości w Wołosatym, Ustrzykach Górnych, Bereżkach, Brzegach Górnych i Wetlinie, zwracała się też do Ministra Środowiska o pisemne stanowisko w sprawie prób wygaszania trwałego zarządu w Parku.

Stanowisko Ministra Środowiska podpisane w dniu 15.11.2010 r. i skierowane do Przewodniczącego RN BdPN prof. dr hab. Bogdana Zemanka oraz do wiadomości Dyrektora BdPN, Starosty Bieszczadzkiego i Wojewody Podkarpackiego, było przeciwne wygaszaniu zarządu trwałego przez Starostę z pominięciem Dyrektora Parku i bez akceptacji Ministra Środowiska.

Stanowisko Dyrektora BdPN jest zgodne z wyżej wymienioną opinią prawną i stanowiskiem Ministra Środowiska, jest również tożsame z uchwaloną w dniu 05.11.2010 „opinią Rady Naukowej Bieszczadzkiego Parku Narodowego w sprawie wygaszenia zarządu trwałego na nieruchomościach Skarbu Państwa w BdPN, w celu zbycia ich na rzecz obecnych lokatorów”.

Wymiana stanowisk nie zatrzymała postępowania Starosty Bieszczadzkiego. Bez zgody Dyrektora na terenie Parku, z dużych działek Parku, wydzielił geodezyjnie mniejsze działki pod lokalami mieszkalnymi. W księgach wieczystych właścicielem działek jest Skarb Państwa – Bieszczadzki Park Narodowy, a pomimo tego Park był pomijany jako strona i nie zostaliśmy poinformowani o planowanych lub wykonywanych pracach. Podziału na wniosek Starosty dokonał decyzjami Wójt Gminy Lutowiska. Kolegium Samorządowe, do którego Park odwołał się uznało, iż Park nie jest stroną w sprawie. Park zaskarżył te decyzje do WSA.

Obecnie ma miejsce sukcesywne wygaszanie zarządu trwałego na kolejnych działkach, Park składa odwołania do Wojewody i zaskarża niekorzystne decyzje do WSA.

Aktualnie w zarządzie trwałym BdPN znajduje się 66 mieszkań, w tym 52 mieszkania położone wewnątrz głównego kompleksu Parku, zaś 14 mieszkań na działkach Parku w większej lub mniejszej odległości od głównego obszaru. Z zasobów tych pracownicy czynni parku zajmują 34 mieszkania, renciści parku – 1 mieszkanie, emeryci parku – 6 mieszkań – razem 41 mieszkań. 25 mieszkań zajmują osoby obce. Są to lokatorzy, którzy znaleźli się w Parku w trakcie jego powiększania i przejmowania budynków z Lasów Państwowych i z IGLOOPOL-u lub osoby, które przerwały pracę w Parku. Z tej grupy mieszkań, gdy przestają być użytkowane przez uprawnionych lokatorów, Park mieszkania odzyskuje i powinien odzyskiwać, co jest bardzo ważne ze względu na znaczną liczbę pracowników oczekujących na mieszkania służbowe.

Liczba pracowników uprawnionych do bezpłatnych mieszkań, przy obecnie zaniżonym stanie zatrudnienia wynosi 37, przy normalnym zatrudnieniu osiągnąć może 45. Z tej grupy pracowników, z mieszkań Parku korzysta 20 pracowników, a więc potencjalnie brakuje od 17 do 25 mieszkań, ażeby wypełnić obowiązek ustawowy wynikający z art. 104 ust.1 pkt 2 i ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880 z późn. zm.). Oczywiście kilku pracowników będzie korzystać z ekwiwalentów, mieszkając poza Parkiem w mieszkaniach prywatnych, ale większość jest zainteresowana uzyskaniem mieszkań służbowych.

W BdPN znacznie oddalonym od większych miejscowości konieczne jest również zabezpieczenie puli od 15 do 20 mieszkań dla innych (nie wymienionych w ustawie) niezbędnych do zatrudnienia pracowników, którym będą przydzielane odpłatne mieszkania na zasadach lokatorskich.

Z powyższej analizy wynika, iż dla normalnego zarządzania Bieszczadzkim Parkiem Narodowym, w zarządzie trwałym Parku powinno znajdować się ok. 55 – 60 mieszkań. W planie gospodarowania mieszkaniami Park wytypował kilka (ok. 7) zbędnych mieszkań do ewentualnej sprzedaży, położonych poza głównym kompleksem Parku.

Prywatyzacja 45 mieszkań, gdyby została zrealizowana, poważnie utrudniłaby funkcjonowanie Parku dziś i w przyszłości. W nieodległej perspektywie, Park byłby zmuszony do budowy nowych budynków lub odzyskiwania niektórych nieruchomości korzystając z prawa pierwokupu (art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880 z późn. zm.).

Negatywne aktualne i potencjalne skutki dotychczasowych działań zmierzających do wygaszenia zarządu trwałego i prywatyzacji nieruchomości są następujące:

1. Próbuje się wprowadzić rozwiązanie, które zdegraduje dobro wspólne, osłabiając system ochrony Parku, zniweczy dotychczasowy wysiłek finansowy państwa oraz wysiłek intelektualny i pracę licznych specjalistów z kręgów ludzi nauki i administracji, angażujących się przez lata na rzecz umocnienia ochrony przyrody w Bieszczadach, poprzez stworzenie dużego, nie podzielonego barierami ekologicznymi obszaru chroniącego dziką przyrodę.

2. Rozbudza się emocje ludzi – lokatorów, obiecując wykup mienia Skarbu Państwa na preferencyjnych zasadach.

3. Tworząc przysłowiową „kość niezgody” dezorganizuje się relacje pomiędzy kierownictwem Parku a jego pracownikami, ponieważ chęć indywidualnego wzbogacenia, a nie służba dla ochrony przyrody, staje się dla wielu osób nadrzędnym celem.

4. Utrudnia się zdobywanie dotacji na termomodernizacje budynków z funduszy celowych. W umowach dotacyjnych z NFOŚiGW znajdują się zapisy o trwałości przedsięwzięcia. Park jest zobowiązany potwierdzać przez 5 kolejnych lat oświadczeniem o pozostawaniu obiektów w trwałym zarządzie. Dziś dwie poważne umowy są zagrożone ewentualnym wygaszeniem zarządu trwałego.

Niejednoznaczne zapisy prawne umożliwiły działania niebezpieczne dla trwałości Bieszczadzkiego Parku Narodowego i innych parków narodowych w Kraju. Interpretacje prawne uwzględniające systemowy i logiczny wymiar prawa są odrzucane, a działania urzędu podejmowane są w oparciu o wyrwany z szerszego kontekstu prawnego – zapis art.10 ust. 2a ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r. nr. 4 poz. 24 z póź. zm.). Nie bez znaczenia dla całej sprawy jest też silna presja, zdeterminowanych lokatorów mieszkań, podejmujących różne spotkania i rozmowy dla załatwienia swoich interesów. Są oni nieoficjalnie wspierani przez niektórych polityków, którzy mają mocny wpływ na urzędników samorządowych. Wydaje się, że opisana sytuacja może mieć wpływ na przebieg wyboru dyrektora Parku.

 

Szanowni Państwo, Pracownicy Lasów Państwowych,

W związku z plotkami i pytaniami, dotyczącymi rzekomej likwidacji niektórych dyrekcji regionalnych Lasów Państwowych oraz nadleśnictw, jakie pojawiły się po 111. Zjeździe Polskiego Towarzystwa Leśnego w dniach 8-10 września br., informuję, że są one całkowicie nieprawdziwe. Dyrektor generalny Lasów Państwowych nie ma takich planów, co wyraźnie potwierdził.

Obrady wspomnianego zjazdu poświęcone były dyskusji nad przyszłością lasów i leśnictwa na świecie i w Polsce w perspektywie następnych kilkudziesięciu lat. Podobnie jak wielu innych prelegentów, dyrektor generalny Lasów Państwowych Marian Pigan podkreślił konieczność dostosowywania polskiego modelu leśnictwa do zmieniających się warunków globalnych i lokalnych. Wśród niezbędnych zadań wskazał m.in. działania poprawiające efektywność organizacyjną Lasów Państwowych.

W swoim wystąpieniu dyrektor generalny wyraźnie wskazał, że czynniki ekonomiczne nie są i nie mogą być jedynymi, które są brane pod uwagę przy dyskusji o strukturze organizacyjnej Lasów Państwowych. Równie ważne są względy historyczne oraz priorytetowa dla obecnego kierownictwa Lasów Państwowych stabilizacja zatrudnienia i godne wynagradzanie leśników za ich pracę. Dlatego Lasy Państwowe mają taką, a nie inną strukturę i nikt nie zamierza jej zmieniać.

Próba wypaczenia tak jasnego i oczywistego przekazu nie może być wynikiem nieświadomego błędu. Dyrektor generalny ufa, że pracownicy Lasów Państwowych będą się kierowali wyłącznie sprawdzonymi, źródłowymi informacjami.

 Anna Malinowska
Rzecznik Prasowy Lasów Państwowych

www.lasy.gov.pl

http://www.youtube.com/user/LasyPanstwowe