Prawy Las

Na portalu wpolityce.pl ukazała się analiza działań wokół Trybunału Konstytucyjnego oraz samego Trybunału. Warto zapoznać się z analizą Mariusza Świerczyńskiego w czasie, kiedy Prezes Trybunału Konstytucyjnego zawłaszcza sobie prawo decydować, które ustawy ma przestrzegać, a których nie.

Trybunał w Królestwie Prawa

uwagi do wyroku TK z 3 grudnia 2015 r.

Wyroki sądów, trybunałów są przedmiotem analiz, krytycznych tekstów, prac naukowych, podlegają ocenie. W demokratycznym społeczeństwie dyskusja jest czymś normalnym, a nawet koniecznym. Nie oznacza to podważania roli sądów, tak jak nie podważa roli sądu prawo każdego sędziego do złożenia zdania odrębnego. Do tego niezwykle rzadko mamy do czynienia z takim kąskiem, radykalną różnicą zdań na szczytach władzy. To prawdziwy rarytas w morzu nudnych, powtarzanych frazesów i formułek. Zdarzenia rozpalające tak gorące dyskusje trafiają się raz na wiele lat …

To największy kryzys konstytucyjny z udziałem TK od czasu sporu Trybunału z Sądem Najwyższym w połowie lat 90. na tle powszechnie obowiązującej wykładni ustaw (p.o.w.u.), której ustalanie należało do kompetencji TK. Sąd Najwyższy zaczął odmawiać stosowania tej wykładni przy wyrokowaniu w konkretnych sprawach, wychodząc z założenia, że sędziowie podlegają wyłącznie ustawom, a więc nie p.o.w.u., ustalenie interpretacji przez TK konserwuje znaczenie norm, a w orzekaniu potrzebne jest dynamiczne ujęcie w zależności od stanu sprawy i zmiany stosunków. Co ważne, podejmowanie wykładni przez TK w sytuacji, gdy w danej kwestii stanowisko zajął SN, podrywa jego autorytet. I Prezes SN zgłosił 22 listopada 1996 r. wniosek o rozpoznanie przez Sąd Najwyższy kwestii prawnej – czy sędziowie sądów powszechnych i SN są związani p.o.w.u. dokonywaną przez TK. Sytuacja zmierzała do zamanifestowania niezależności SN uchwałą wprost odmawiającą stosowania wykładni TK. Nie bez znaczenia były podnoszone przez naukę prawa zarzuty o wykraczanie przez Trybunał poza granice wykładni, o prawotwórstwo, o tworzenie reguł, których nie ma w przepisach, o wchodzenie w rolę ustawodawcy. Ten bezprecedensowy spór na szczytach władzy doprowadził w 1997 r. do odebrania Trybunałowi tej kompetencji i unieważnienia wszystkich uchwał wykładniczych na mocy Konstytucji RP (art. 239 ust. 3). Pozostawiono orzekanie o konstytucyjności aktów normatywnych. Do dzisiaj spotyka się w sądownictwie powszechnym niechęć do uznawania wyroków TK.

Ale TK nie poddał się tak łatwo woli Ustrojodawcy. W sukurs przyszły tzw. wyroki interpretacyjne. Są to wyroki, które formalnie wykonują kompetencje do orzekania o zgodności przepisów z Konstytucją, ale zawierają wykładnię, z tym że nie w uzasadnieniu, a w sentencji wyroku, co jest wiążące, jak p.o.w.u. Obok tego spotykamy tzw. wyroki zakresowe, w których orzeka się o zgodności przepisów, ale w zakresie wskazanym przez TK.

Problem w tym, że Trybunał jako organ stojący na straży zasady państwa prawnego, jest szczególnie zobowiązany do przestrzegania Konstytucji RP, w tym wyrażonej w art. 7 zasady legalizmu (organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa) oraz tak mocno obecnego w jego orzecznictwie zakazu domniemania kompetencji.

Jak to wygląda w przypadku wyroku z 3 grudnia K 34/15 ? Przypomnijmy, że wszystkie 5 osób do TK wybrano nie na ogólnych zasadach, ale przy zastosowaniu przepisu przejściowego wprowadzonego ustawą z dnia 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. poz. 1064). Przepis ten, czyli art. 137, stanowi, iż w przypadku sędziów Trybunału, których kadencja upływa w roku 2015, termin na zgłoszenie kandydata wynosi 30 dni od dnia wejścia w życie ustawy, co oznaczało termin do 30 września, a więc przed wyborami parlamentarnymi. Trybunał orzekł, iż art. 137:

1) w zakresie, w jakim dotyczy sędziów Trybunału, których kadencja upływa 6 listopada 2015 r., jest zgodny z art. 194 ust. l Konstytucji;

2) w zakresie, w jakim dotyczy sędziów Trybunału, których kadencja upływa odpowiednio 2 i 8 grudnia 2015 r., jest niezgodny z art. 194 ust. l Konstytucji.”.

Zamiast orzeczenia wyłącznie w sferze normatywnej, o tym, czy przepis (norma prawna) jest zgodny z Konstytucją, mamy orzekanie także w sferze faktów. Przez użycie formuły „w zakresie” orzeczenie zmierzające do oceny tego, czy powołanie osób wskazanych kadencji jest zgodne z prawem. Przepis art. 137 stał się osnową do skonstruowania narracji, zawierającej ocenę, czy nawet próbę osądzenia przebiegu zdarzeń. Przepis ten wbrew powszechnym twierdzeniom nie był podstawą prawną powołań. Był podstawą prawną zgłoszenia kandydatów. Podstawa prawna powołań to: art. 194 ust. 1 Konstytucji i art. 17 ust. 2 ustawy o TK. I tak wyrok ten zaczął funkcjonować. „Mówi się” nie o przepisie ustawy, a o powołaniu osób. A przecież TK nie mógł orzekać o zgodności powołania osób z Konstytucją, ponieważ powołanie osób nie jest stanowieniem prawa, to nie akt normatywny, to nie jest przepis prawa.

W związku z powyższym, wykonaniem wyroku TK nie może być jakiekolwiek działanie Sejmu, prezydenta, dotyczące powołania do TK. Przedmiotem rozstrzygnięcia Trybunału jest czynność prawodawcza lub treść aktu normatywnego albo jego części (art. 101 ustawy o TK). W przypadku orzeczenia o niezgodności przepisu, traci on moc obowiązującą albo powinien być zmieniony. Jeżeli w wyniku utraty mocy powstaje luka prawna, niezbędne jest uchwalenie odpowiedniego przepisu wypełniającego tę lukę. Przedmiotem wyroku był art. 137, ale jako przepis przejściowy na 2015 r. z zakreślonym terminem zastosowania do 30 września, przeszedł ad acta, do historii i nie wymaga interwencji ustawodawcy.

III

Dlaczego Trybunał, stojący na straży niezależności sądownictwa konstytucyjnego, nie orzekł o całkowitej niekonstytucyjności art. 137? Poruszamy się w sferze normatywnej. Przecież przepis ten wykorzystany przy powoływaniu 5 sędziów przez Sejm poprzedniej kadencji, określony jako przepis przejściowy, przeznaczony do zastosowania wyłącznie w 2015 r., stanowił wyłom od reguł dotyczących zgłoszenia kandydatów, niezależnie od tego, w którym roku i w jakiej kadencji następuje powołanie. Taki wyrok byłby najwyraźniejszą manifestacją niezależności TK. Ostrzeżeniem: jakiekolwiek manipulowanie, stosowanie wyjątków od stałych, ponadkadencyjnych norm, jest zamachem na pozycję ustrojową TK. Komunikatem najprostszym: żadnych manewrów przy Trybunale.

W samym orzeczeniu jest sprzeczność. Fragment uzasadnienia: „Możliwa jest oczywiście sytuacja, gdy Sejm nie zdoła obsadzić stanowiska sędziego Trybunału ze względu na różne okoliczności faktyczne, takie jak np. brak poparcia kandydata bądź krótkie terminy przeprowadzenia procedury wyborczej ze względu na bliskie wybory parlamentarne. W takim wypadku obowiązek wyboru sędziego Trybunału przechodzi w naturalny sposób na kolejny Sejm.” .

W świetle powyższego przepis art. 137 zakreślający w konsekwencji 30 września jako ostateczny termin do zgłaszania kandydatur w 2015 r. był dysfunkcyjny w całym zakresie, gdyż mógł prowadzić do niemożności wyboru w 2015 r. wszystkich 5 osób do TK, czyli do naruszenia normy, przewidującej 15 osobowy skład Trybunału.

Niezależnie od powyższego, przyjrzyjmy się wyrokowi i uzasadnieniu.

„Artykuł 194 ust. 1 Konstytucji wyznacza kadencję sędziego Trybunału na stały okres 9 lat. Ustanowienie względnie długiej kadencji potwierdza, że w polskim modelu ustrojowym nastąpiło rozerwanie wszelkich więzi między sądem konstytucyjnym a konfiguracją polityczną urzędującego Sejmu. Normy konstytucyjne implicite zakładają, że w składzie Trybunału mogą znaleźć się sędziowie wybrani przez dwa (a niekiedy nawet trzy) kolejne Sejmy, co „zapewnia sui generis pluralizm składu Trybunału i ułatwia zachowanie bezstronności i niezawisłości wobec zmieniających się większości parlamentarnych” (L. Garlicki, jw., s. 8).” Uzasadnienie s. 59.

Przy czym do identyfikacji „poszczególnych konfiguracji politycznych” posłużył się TK przepisem dotyczącym formalnego rozgraniczenia kadencji, czyli art. 98 ust. 1 zdanie drugie Konstytucji: „Kadencje Sejmu i Senatu rozpoczynają się z dniem zebrania się Sejmu na pierwsze posiedzenie i trwają do dnia poprzedzającego dzień zebrania się Sejmu następnej kadencji.”. Nie jest to więc występująca w powszechnej świadomości identyfikacja, zakładająca liczenie „od wyborów do wyborów”, choć i taka występowała w latach 90 w przepisach konstytucyjnych. Takie przyjęcie jest wyborem TK, nie ma normy nakazującej użycie tego przepisu do zakotwiczenia idei pluralizmu w art. 194. Jest tylko art. 194. Reszta to założenia i wnioskowanie.

Tyle, że pierwsze posiedzenie Sejmu zwołuje Prezydent po wyborach. Jego data, a więc i data tak rozumianego końca kadencji nie może być znana wcześniej. Jest to zdarzenie przyszłe, ale niemożliwe do sprecyzowania. Wiadomo tylko, że musi wystąpić w ciągu 30 dni od dnia wyborów (art. 109 ust. 2 Konstytucji).

Przypomnijmy kalendarium

8 października na ostatnim posiedzeniu Sejmu podjęto uchwały o powołaniu osób na stanowiska 5 z 15 sędziów TK, którym kończyła się kadencja: trzem sędziom 6 listopada, dwóm 2 i 8 grudnia

25 października 2015 r. – wybory parlamentarne

5 listopada 2015 r. – Prezydent zwołał I posiedzenie Sejmu VIII kadencji, wyznaczając jego datę na 12 listopada. To oznaczało, że kadencja poprzedniego Sejmu kończy się 11 listopada (dzień przed I posiedzeniem Sejmu nowej kadencji).

Rozumowanie TK jest takie: skoro kadencje 3 „sędziów listopadowych” kończyły się 6 listopada, a okazało się, że kadencja Sejmu skończyła się 11 listopada, to wszystko jest w porządku. Wybór „sędziów grudniowych” nie mieścił się w zasięgu jakichkolwiek wariantów.

Rozumowanie post factum, a przecież decyzje podejmowane były przed wyborami. Stąd pytanie, na które nie tylko nie ma odpowiedzi, ale i śladu rozważań: A jeśli prezydent wyznaczyłby datę pierwszego posiedzenia Sejmu o kilka dni wcześniej? Uchwały upadają? Sędziowie są sędziami „warunkowymi”? Pod warunkiem zawieszającym, czy rozwiązującym? Pod warunkiem, że okaże się po wyborach, że ich wybór „zmieścił się” przed pierwszym posiedzeniem Sejmu?

Jeden z aktywnych uczestników wydarzeń stwierdził, iż „Sejm wstrzelił się” (sic!). A co, jeżeliby się nie wstrzelił? Co z zasadą pewności prawa oraz zasadą zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa? Nieprzewidywalna mobilność, metoda na chybił trafił, Black Jack. Fundamenty państwa prawa wylewane na piachu.

Jak by nie patrzeć, przepis art. 137 w zakresie uznanym przez TK za konstytucyjny umożliwił Sejmowi mijającej kadencji powołanie osób w miejsce sędziów TK, których mandat kończył się po dniu wyborów i jednocześnie, których mandat kończył się w strefie czasowej potencjalnie po pierwszym posiedzeniu nowego Sejmu, a więc w nowej kadencji.

A przecież w uzasadnieniu TK stwierdził: „Wybór sędziów nie może być dokonany z góry (przed czasem) w stosunku do stanowisk sędziowskich, które zostaną zwolnione dopiero w trakcie kadencji przyszłego Sejmu.” s. 61 uzasadnienia.

I wreszcie kwestia podstawowa. Niezależnie od tego, na kiedy prezydent zwołał I posiedzenie Sejmu i jak określimy zakończenie kadencji, powstaje pytanie, czy w ogóle ustępujący Sejm powinien wybierać nowych sędziów w miejsce tych, którym kadencja kończy się po dniu wyboru nowego Sejmu. Czy naprawdę tak powinna brzmieć reguła postępowania w demokratycznym państwie prawnym: po wyborach a przed pierwszym posiedzeniem nowo wybranego parlamentu, właściwym jest Sejm kończący kadencję? Czy w podobnych przypadkach w przyszłości chcemy, by tak było? Przecież to tak samo jakby po dniu wyborów zbierał się „stary” Sejm i podejmował decyzje.

Norma prawna nie jest prostym odczytaniem przepisu prawa rozumianego jako jednostka redakcyjna tekstu prawnego. Buduje się ją z wielu przepisów, jest wypadkową reguł postępowania i obrazem konfiguracji znaczeń składających się na całość. Nadaje się jej takie rozumienie, które najpełniej oddaje, umożliwia realizację zasad i norm konstytucyjnych. To elementarz teorii prawa. Trybunał nazywa to w swoim orzecznictwie techniką wykładni w zgodzie z Konstytucją. Interpretacja złożona, dynamiczna, systemowa i funkcjonalna w opozycji do prostego odczytania przepisu wyrwanego z tekstu, z systematyki aktu, jego celu, kontekstu, bez uwzględnienia wartości, na jakich ustanowiony jest akt prawny, czy szerzej cały system prawa.

Nie zapominajmy, że Rzeczpospolita Polska jest nie tylko państwem prawnym, ale demokratycznym państwem prawnym (art. 2 Konstytucji). Uznanie właściwości Sejmu ustępującego po dniu wyborów Sejmu nowego narusza wspomnianą zasadę demokratyzmu, zasadę zwierzchnictwa Narodu (Władza zwierzchnia w Rzeczypospolitej Polskiej należy do Narodu – art. 4 ust. 1 Konstytucji) i zasadę przedstawicielstwa (Naród sprawuje władzę przez swoich przedstawicieli lub bezpośrednio – art. 4 ust. 2 Konstytucji).

Respektowanie woli Narodu wyrażonej w wyborach to najpełniejsze urzeczywistnienie zasad konstytucyjnych w demokratycznym państwie prawnym. To oczywiste powstrzymanie się z wkraczaniem w sferę autonomii nowego Sejmu. To esencja demokracji. Zaskakujące jest skierowanie rozważań na inne, buchalteryjne, drobiazgowe tory, przy całkowitym pominięciu istoty i źródeł demokratycznego państwa prawnego. Sam fakt, że po dniu wyborów nie zbiera się Sejm poprzedniej kadencji wskazuje jak należy rozumieć i respektować autonomię Sejmu i wolę wyborców.

Spójrzmy teraz na fragment uzasadnienia. „Z wyrażenia „Trybunał Konstytucyjny składa się z 15 sędziów, wybieranych indywidualnie przez Sejm” wynika, że chodzi nie o jakikolwiek Sejm, ale o ten, którego czasowy zakres działania pokrywa się z dniem wygaśnięcia bądź upływu kadencji sędziego Trybunału.” (s. 60 uzasadnienia). Ale czy „czasowy zakres działania” to nie zakres działania do wyborów, a więc do możliwości de facto zwołania ostatniego posiedzenia (Sejm obraduje na posiedzeniach – art. 109 ust. 1 Konstytucji)?

Wbrew uzasadnieniu autorów ustawy z 25 czerwca 2015 r. o TK nie było też żadnej konieczności wyboru nowych sędziów w celu zapewnienia ciągłości funkcjonowania TK. To już powszechna wiedza, że obradowanie w pełnym składzie to orzekanie w składzie 9-osobowym. Jeszcze w grudniu tak fundamentalną sprawę rozpatrywał TK w 5-osobowych składach. Próba obsadzenia 14 sędziów na 15 to unicestwienie pluralistycznego charakteru TK, to karykatura państwa prawa. Dlatego fałszywe jest wykadrowanie sporu do 5 sędziów „sprawiedliwie podzielonych dla zachowania równowagi”.

Uderza fakt, że TK w ogóle nie rozważał powyższych zagadnień. Na 90 stronach uzasadnienia 3 i pół strony poświęcono na zbadanie po fakcie, czy poprzedni Sejm „wstrzelił się” przed pierwszym posiedzeniem nowego Sejmu. To ostry kontrast z całą praktyką prowadzenia rozległych, wielostronicowych analiz nad każdym szczegółem, aspektem rozważanych zagadnień.

Dlatego tak wiele dają do myślenia ostatnie informacje ze Stanów Zjednoczonych. W związku ze śmiercią sędziego Antonina Scalii, szef większości republikańskiej w Senacie zapowiedział, że Senat sprzeciwi się wszelkim próbom uzupełnienia składu Sądu Najwyższego przez prezydenta Obamę: „Naród amerykański powinien mieć swój głos w wyborze następnego sędziego Sądu Najwyższego.” Przekaz: mamy 9 miesięcy (sic! ) do wyborów prezydenckich i prezydent nie ma moralnego prawa do nominowania nowego sędziego.

Na koniec nie sposób pominąć wyroku w części dotyczącej art. 21 ust. 1, który stanowi, iż osoba wybrana na stanowisko sędziego Trybunału składa wobec Prezydenta ślubowanie. To wyrok interpretacyjny w wersji skrajnej, ewidentne ustalenie wiążącej wykładni, której to kompetencji TK został pozbawiony. Polecenie wydane Prezydentowi „zaklęte” w redakcji (sformułowaniu) pozorującej orzekanie w sprawie zgodności z Konstytucją.

Trybunał orzekł: „Art. 21 ust. 1 ustawy rozumiany w sposób inny, niż przewidujący obowiązek Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej niezwłocznego odebrania ślubowania od sędziego Trybunału wybranego przez Sejm, jest niezgodny z art. 194 ust. l Konstytucji.”

Warto zapamiętać to zdanie. Tak naprawdę nie ma tu w ogóle orzekania o konstytucyjności przepisu prawa. To językowy trik, sformułowanie przewrotne, prawniczy hot shot.

Gdyby TK orzekał zgodnie ze swą kompetencją, wyrok brzmiałby: „Art. 21 ust. 1 ustawy jest zgodny z art. 194 ust. l Konstytucji.”. Cały fragment sentencji „rozumiany w sposób inny, niż przewidujący obowiązek Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej niezwłocznego odebrania ślubowania od sędziego Trybunału wybranego przez Sejm” nie powinien znaleźć się w wyroku, ponieważ jest to ustalenie wykładni (interpretacji) przepisu.

Dodatkowo Trybunał kreśli jedyną alternatywę dla niezwłocznego odebrania ślubowania. To wniosek do TK.

„Trybunał Konstytucyjny jednoznacznie stwierdził, że zwłoka z przyjęciem ślubowania nie może opierać się wyłącznie na zarzucie wadliwości samej podstawy prawnej dokonanego wyboru. Zarzut odnoszący się do treści ustawy o TK musiałby się bowiem przekształcić we wniosek o zbadanie zgodności z Konstytucją tej ustawy przez Trybunał Konstytucyjny. Konstytucja nie przyznaje bowiem Prezydentowi żadnych kompetencji w zakresie ostatecznego rozstrzygania o hierarchicznej zgodności norm.” (s. 74 uzasadnienia).

Mówiąc w skrócie: Prezydent nie ma prawa ocenić, czy przepis prawa jest wadliwy. Może jedynie skierować wniosek do TK. A jednak. Nie sposób zgodzić się z takim rozumowaniem. Po pierwsze nie istnieje generalny obowiązek orzekania przez TK o konstytucyjności przepisów prawa. Nie ma obowiązku badania przez TK wszystkich norm w systemie prawa. Większość norm, które stosujemy jest nie zbadanych, nie poddanych orzekaniu. Po drugie TK nie ma tu wyłączności. To nie jest jedyna ścieżka. W systemie prawa składającym się z tysięcy aktów prawnych, z setek tysięcy, jak nie więcej, przepisów prawa, następuje każdego dnia, w sposób ciągły, badanie norm pod kątem ich hierarchicznej zgodności. Dzieje się to w procesie stosowania prawa. Żeby normę zastosować, trzeba ją każdorazowo ocenić. Czynią to sądy, organy stosujące prawa, użytkownicy prawa. Służy temu klasyczna reguła kolizyjna: Lex superior derogat legi inferiori (Norma hierarchicznie wyższa uchyla normę niższego rzędu). W przeciwnym razie świat stanąłby w miejscu, w oczekiwaniu na zbadanie przepisów przez Trybunał zamieniony w pogotowie konstytucyjne.

Ponadto Prezydent, napotykając wadliwą normę prawną, nie musiał pozostawać w stanie wątpliwości. Norma mogła być niewątpliwie wadliwa i mieliśmy do czynienia z klasyczną sytuacją określoną maksymą: Clara non sunt interpretanda (To co jasne, oczywiste, nie podlega interpretacji). Na tę zasadę TK powoływał się niejednokrotnie, odmawiając orzekania w sprawach. Inny wariant: norma nie była wadliwa, tylko została błędnie zastosowana.

Poza polem widzenia TK pozostał art. 126 ust. 1 Konstytucji, zgodnie z którym Prezydent Rzeczypospolitej czuwa nad przestrzeganiem Konstytucji. To kompetencja autonomiczna, która może być realizowana samodzielnie (zgodnie z art. 8 ust. 2 Konstytucji jej przepisy stosuje się wprost). Jest ona źródłem prawa, ale i obowiązku Prezydenta do odebrania bądź odmowy odebrania ślubowania.

VII

Wyroki TK są powszechnie obowiązujące i ostateczne, ale w ramach kompetencji TK. Zasada legalizmu wymaga, aby były wydawane na podstawie i w granicach prawa. Akceptacja dla przypisywania sobie uprawnień przez organy państwa, prowadziłaby do zmiany porządku konstytucyjnego bez legalnej zmiany Konstytucji.

Podział władz wymaga wzajemnego respektowania: niezależności Trybunału i autonomii Sejmu. Spór o sędziów nie powinien być sporem pomiędzy Sejmem a Trybunałem. Jest to konfrontacja Sejmu wybranego z Sejmem ustępującym (reprezentującymi go siłami politycznymi) o prawo do decydowania w przestrzeni pomiędzy wyborami, a pierwszym posiedzeniem nowego Sejmu, a także o pluralistyczny charakter TK. To spór, w który Trybunał został niepotrzebnie wciągnięty, ze szkodą dla jego niezależności i pozycji. TK nie ma uprawnień w zakresie powoływania sędziów, nie ma też uprawnień do osądzania powołań. To funkcja kreacyjna Sejmu, nie ma kooptacji.

Za jakiś czas, gdy emocje opadną, okaże się, komu historia przyzna rację. Przyjdzie czas na rzetelne naukowe podejście. W imię uczciwości i prawdy. To nieuchronne.

Mariusz Świerczyński

źródło: wpolityce.pl

https://youtu.be/uW0PqAfoqG0

Roz-KOD-owani

Z obrazków pokazywanych przez telewizory marki TVN, POLSAT oraz tych z tzw. misją (jeszcze z „gębą” lewickiej kraśki) miało wynikać, że PiS jest coraz bardziej ZNIENAWIDZONY przez cały naród. Oprócz nienawiści do PiSu telewizory wymienionych marek starają się udowodnić tezę, że już po 2,5 miesiąca działań Rządu Beaty Szydło właściwie każdy „prawitielny grażdanin” 38 milionowego kraju nie tylko, że jest wkurzony ale – co najważniejsze- ma się bać kraju w którym TAKI RZĄD rządzi. Przekonać ma do tego cykl programów o strasznym Kaczorze depczącym modelową demokrację stworzoną przez Donalda (chyba też kaczora) Tuska i panią Kopacz. By jednak nie zamęczyć widza jednostajnością przekazów – cykle te przeplatane są serią rodzimych kryminałów np. „Kto pierwszy znajdzie w Warcie ciało dziewczyny która wyszła i nie przyszła ” (ciekawe czy pyta ktoś rodzinę jak czuje się oglądając natręctwo powtórek ) czy też zagadkami w rodzaju „Kto rozpoznał tego co okradł sklep jubilera” albo krajowymi morderstwami, których „niusowość” mimo woli sugeruje winę najbliższej rodziny. Bardzo często w wymienionych tu telewizorach pokazuje się inne niezwykle „frapujące” dla nas kawałki np. o wypadkach samolotowych w Afryce czy Ameryce Południowej.Złożony ongiś wredną grypą przemogłem się i oglądałem wyłącznie telewizor „marki” TVN. Na 7-8 informacji pokazywanych w „Faktach” 3-4 dotyczyły wypadków, morderstw lub różnych klęsk. Ostatnio wszystkie telewizory z lubością transmitują widowiska z cyklu . „KOD obrońca demokracji III RP”. O ile premierowy odcinek tego spektaklu (z 12 grudnia 2015 ) mógł zaintrygować „świeżością” to następne wielu telewidzom zaczęły się kojarzyć z działaniem grup rekonstrukcyjnych odtwarzających wiece potępienia z czasów Bolka Bieruta – na których to – młodzi ZMP-owcy spędzeni przed pałac tow. Stalina (znaczy Kultury i Nauki) potępiali zbiorowo amerykański imperializm a następnie w partyjnym amoku szli na szychtę – do kopalń, hut walczyć o Demokrację i Pokój. Wystarczyło jednak popatrzyć na twarze głównych aktorów widowisk by dostrzec, że to nie żadna rekonstrukcja ale real mocno osadzony w dzisiejszych czasach. Kto chodź trochę zna życiorysy i pochodzenie aktorów widowisk mógł zauważyć, że tworzą oni 3 lub 2 pokolenie tych, którzy na przełomie lat 1945/1956 utrwalali ustrój powszechnej szczęśliwości, a w 44 lat później – ich potomkowie poobsiadali sprytnie krzesła ustawione wokół OKRĄGŁEGO STOŁU. Scenografia pierwszego odcinka spektaklu – raczej oszczędna. Autobus w kolorze robotniczej krwi ( być może, że to ten co to – jak w piosence – przez ulice miasta mknął) , dobre nagłośnienie i różne TVNy. Na dachu czerwonego autobusu i wokół uśmiechnięte, wyluzowane, dorodne dzieci lub wnuki UTRWALACZY LUDOWEJ WŁADZY pogonione ( jak to już tu napisano ) przez NARDÓD z przed sejmowych progów. Razem z nimi chłopaki z PO powiązani węzłem histerii z NOWOCZESNYMI . Jednak na tym premierowym odcinku doszło do wręcz historycznego – w skali Europy- wydarzenia. Po raz pierwszy w manifestacji brał czynny udział tj. przemawiał, przestrzegał, wyrażał troskę o demokrację ! bankier. Główną rolę na autobusie czerwonym odgrywała egzaltowana blondyna ufryzowana na działaczkę komsomołu reprezentująca właśnie tych z Sejmu POGONIONYCH. Pani ta objawiła sympatykom otaczającym autobus, że właśnie ONA i ONI (chyba wzorem swych dziadków) rozpoczynają dziś bój o DEMOKRACJĘ. Wprowadziło to wielbicieli blond komsomołki w euforię przejawiającą się zbiorowym podskakiwaniem pod komendę znanego adwokata o którym Mazurek i Zalewski ( tacy dziennikarze ) mówią, że jest koniem. Ta euforia ,to wzajemne nakręcanie się inscenizatorów i wielbicieli pościąganych na WIEC wzmocniło w nich przekonanie, iż naród pod wpływem tych spektakli wyjdzie w całej swej masie na ulice i pogoni – wszystkich „kaczystów”. Euforyczny stan publiczności (głównie rodziny odspawanych od koryt ) spowodował, że aktorom widowiska nie przyszło nawet do głowy, iż znaczna część społeczeństwa doskonale wie „o co tu biega” czyli wie ,że „walczącym” z ZAGROŻENIEM DEMOKRACJI chodzi faktycznie o to by przywrócić sztafetę rządzących od ćwierćwiecza wpływowych wujów, kuzynów i serdecznych przyjaciół TYCH wujów i kuzynów o rodowodach z PPRu, KPP, PZPR, SLD, ZSL-PSL i oczywiście UB, SB , MO, WSI czy ORMO. Myślę się, że zaraz po zakończonym przedstawieniu POGONIONE DZIECI wsiadły do swych „Volvów” czy „Alf Romeów” i uciekły do Kampinosu by już z dala od pospólstwa powspominać wspólnie „jajcarskie” wypady do Paryża, Madrytu lub na chiński mur, po użalać się o ostatnich zmianach w swych partnerskich (po)życiach , po ustalać w co grać teraz na giełdach a na koniec przypomnieć sobie pospołu , że jest jeszcze właściwy czas by przed rozliczeniami z fiskusem dokonać rozdzielczości majątkowej. Pod koniec towarzyskiej „konspiry” zaczęto się chyba przestrzegać się przed NOWOCZESNMI, którzy mimo zbliżonych pomysłów na „państwowość” wygrali z POGONIONYMI marzenia o Sejmie. Przypuszczalnie po tej beztroskiej imprezie niektórzy z nich pojadą pomieszkać w swych apartamentach w Zatoce Czerwonych Świń * odziedziczonych po dziadkach , tatusiach, stryjach czy ciotkach i by po domowym relaksie uporczywie zaświadczać (w zaprzyjaźnionych telewizorach) , że nie spoczną póki nie wygrają boju o DEMOKRACJĘ. Tymczasem NOWOCZEŚNI idą w górę. Kto wyhamuje im rosnące słupki sondażowe. O ile podczas kampanii prezydenckiej – w ramach tematów ULUBIONE – „przekopano do 1m w głąb” każdy szczegół z życia kandydata Andrzeja Dudy – o tyle prawie żaden telewizor meanstreamowy i ten z tzw. misją nie zwrócił uwagi na polityczno – ekonomiczne koneksje NOWOCZESNEGO. Zakładano zgodnie, iż „sensacyjne wrzuty” dotyczące Andrzeja Dudy w rodzaju: blokował czy nie blokował etat na uczelni, brał czy nie brał pieniądze za prywatne podróże gdy był posłem – muszą go skompromitować. Jednak pomysł ten – jak przestarzały nabój nie wypalił i skompromitował usłużne media mętnego nurtu oraz wiadomy trust mózgów ze sztabu wyborczego Najważniejszego (wtedy) Myśliwego. Udało się natomiast wmówić niektórym wyborcom to, że NOWOCZESNE to przyszłość, narodowy skarb niczym (na bank ) nie SKAŻONY, który staje się alternatywą dla platformianych wyborców sfrustrowanych rządami Tusk- Kopacz. Po głośnych aferach banku Lehman Brothers (kredyty pożyczane tym którzy nie mieli stałej pracy, kreatywna księgowość, nadmierne korzystanie z zabezpieczeń pod wątpliwe hipoteki) oraz po tym jak firma raintingowa Standard & Ports obniżyła Polsce rainting a jednocześnie kilka lat wstecz oceniła Lehman Brothers bardzo wysoko (na 3 dni przed upadkiem) – dość podejrzliwie patrzę na młodych zdolnych którzy wchodzą w politykę mając doświadczenia bankowe. Przykładem może być ostatni minister finansów z PO, który ( ze swym poprzednikiem) udawał, iż nie widzi znacznych wyłudzeń „vatowych” dokonywanych na szkodę naszego państwa (rocznie 40-70 mld.zł) oraz tego, że zagraniczne markety chcąc uniknąć płacenia podatków zmieniają siedziby ( tam gdzie był np. Geant powstawał Real a później Auchan czy Leroy Merlin) i wykazują bardzo niskie zyski. Ostatni ministrowie finansów z PO nie byli też zainteresowani szybkim zniesieniem BTE (bankowego tytułu bankowego), który czynił każdy bank nadmiernie uprzywilejowanym wobec pożyczkobiorcy. BTE –owszem został zniesiony za czasów PO, ale przestał funkcjonować dopiero w październiku 2015. Po roku 1989 wyrocznią, świecką świątynią opaczności dla większości finansistów i dla Rządu PO stał się Bank Światowy. Bank ten oraz Międzynarodowy Fundusz Walutowy po zakończeniu II wojnie światowej były instytucjami powołanymi do udzielania pomocy w odbudowie zniszczonych krajów. Jednak w latach 8O-tych XX w. do „filozofii pomocy” dodano filozofię PRYWATYZACJI (wszystkiego co państwowe), oraz filozofię (wszelkiej) DEREGULACJI i LIBERALIZAJI . Po roku 1994 do tych 3 filarów dołączono ideę prywatyzacji emerytur (nasze OFE) czyli przymus oszczędzania na emeryturę w prywatnych instytucjach finansowych. Aby jednak tą idee wprowadzić Bank Światowy przeprowadził szereg działań m.in. olbrzymią akcją reklamową ukazująca dobrodziejstwo tego systemu oraz szkolenia osób wytypowanych do działań przez poszczególne kraje. Bank Światowy zatrudniał też bezpośrednio w swych agendach osoby z krajów, które miały być „dotknięte” tym ekonomicznym dobrodziejstwem. W r. 2008 ukazała się praca prof. Mitchella A. Orensteina z Johns Hopkins University pt. Prywatyzacja Emerytur. Praca ta wywołała olbrzymi szok gdyż ukazała w jaki sposób BANKIERZY przekonali polityków, związkowców i dziennikarska elitę do promowania OFE. Prof. Orenstein wskazał też olbrzymie zaangażowanie BŚ w Polsce w procesie promowania i wdrażania OFE – m.in. finansowanie zespołów reformujących emerytury i inną pomoc- co pozwoliło pozyskać zwolenników i zmienić opinię rządzących. Znaczna część z nas pamięta z tego okresu reklamę o beztroskim wypoczynku emeryta pod palmami. Otwarte Fundusze Emerytalne rozpoczęto wprowadzać w r. 1999. W tych latach twórca NOWOCZESNYCH był konsultantem w biurze pełnomocnika rządu ds. reformy emerytalnej przy ministrze Balcerowiczu , a w latach 2001-2004 pracował w Banku Światowym jako ekonomista ds. Polski i Węgier zajmując się finansami publicznymi. Twórca NOWOCZESNEJ nieco delikatniej tj. nie tak nachalnie jak na reklamach – ale jednak OFE – promował. Czy OFE okazało się dobrodziejstwem dla Polski i czy było zgodne z tzw. interesem narodu. Interesujące więc może być jak twórca NOWOCZESNEJ traktuje wypowiedzi profesorów ekonomii : Leokadii Oręziak i Grażyny Ancyparowicz, które uważają, że OFE to największe oszustwo rujnujące państwo i ZUS i jak ON odnosi się do wypowiedzi samego Ministra Rostowskiego, który porównał II filar do raka który „urósł do gigantycznych rozmiarów i …niszczy cały system emerytalny przerzucając się już na finanse publiczne, lub do wypowiedzi ekonomistów bardziej umiarkowanych np. prof. Gwiazdowskiego, oceniającego ,że OFE jest elementem złego systemu emerytalnego opartego na opodatkowaniu pracy. Jaki jest sens ekonomicznych działań polegający na tym ,że państwo kupuje obligacje, by dofinansować ZUS, a ZUS przekazuje otrzymane pieniądze do OFE, za które OFE kupią obligacje ? Są też inne wątpliwości wymagające wyjaśnień a więc: czy prawdą jest, że w r.1999 kluby Londyński i Paryski zmniejszyły zadłużenie Polsce o 50% pod warunkiem wprowadzenia OFE. Ponadto społeczeństwo powinno się dowiedzieć czy np. decyzja podjęta w r.1999 przez duet Buzek- Balcerowicz o przekazaniu do OFE aż 40% składki emerytalnej od miesięcznych wynagrodzeń – nie spowodowała „dziury budżetowej” którą mozolnie (jak Syzyf ) spłacamy i czy OFE skupując obligacje Skarbu Państwa zadłuża NASZE państwo. Do innych pytań wymagających publicznego wyjaśnienia zaliczyłbym to czy prawdą jest że w r. 2013 na 835 mld zł długu publicznego – 300 mld zł stanowiło zadłużenie spowodowane przez OFE oraz czy przekazanie z OFE do ZUS składek emerytów na10 lat przed emeryturą nie oznacza obaw ,że OFE to NIPEWNOŚĆ by nie rzec kompromitacja. Przekazanie składek z OFE do ZUS nastąpiło po zgłoszeniu Izby Gospodarczej Towarzystw Emerytalnych propozycji tzw. EMERYTURY PROGRAMOWANEJ tj. wypłacanej tylko np. przez 10-20 lat. Warto by też wiedzieć czy dług OFE ( rok 2012) jest większy o kilkadziesiąt miliardów od wartość rynkowej zgromadzonych aktywów Za tym – czy można uznać, że wprowadzony przez prof. Buzka i Balcerowicza pomysł na „Życie w OFE” był i jest nadal (mimo zmian) zgodny z interesem narodowym. Jak się okazało ponad 2.5 mln Polaków chce być w OFE. Jest to 18% z 14.mln dotychczasowych członków. Czy więc ci którzy podjęli taką decyzje nie przyczynili się do dalszego zwiększania długu publicznego solidarnie spłacanego przez tych którzy w ZUS- pozostali. Wątpliwości jest znacznie więcej i chyba są one (tak jak PRYWATYZACJA) wyciszane. W czasach wolności słowa brakuje więc na te „wstydliwe tematy” licznych telewizyjnych debat nadawanych i powtarzanych w czasie największej oglądalności. Myślę, że społeczeństwo powinno rozstrzygnąć czy przy takich wątpliwościach i efektach znakomicie wykształceni PROMOTORZY OFE rzeczywiście działali zgodnie z interesem narodowym. Czy PROMOTORZY „ŻYCIA W OFE” nie wiedzieli ,że OFE to produkt w którym liczą się głównie zyski zagranicznych właścicieli a wysokości emerytury zależna jest od ryzykownych operacji giełdowych – na wybór których ubezpieczony nie ma wpływu. Badania działalności funduszów emerytalnych za lata 1999-2013 przeprowadzone przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej oraz Ministerstwo Finansów wykazały m.in że koszty zarządzania funduszów emerytalnych przez Fundusz Rezerwy Demograficznej były 100-krotnie NIŻSZE od kosztów zarządzania przez OFE. Wielkim ostrzeżeniem dla Polaków powinny być efekty funkcjonowania OFE w Chile przez 30 lat (od 1981 r.). Okazało się, że większość członków OFE nie zdołało wypracować nawet minimalnej emerytury i dziś może żyć tylko dzięki głodowym zasiłkom z budżetu. Daleki jestem od pomysłu postawienia rodzimych lobbystów OFE przed Trybunałem Stanu ( co sugerowali niektórzy posłowie ) ale tak jak w przypadku Prezydenta Andrzeja Dudy – jestem za „przekopaniem na 1 m w głąb” okoliczności i skutków wprowadzenia OFE i za przedstawieniem społeczeństwu efektów PRYWATYZACJI.