Jaki prezydent taki pogrzeb



To stało się naprawdę i naprawdę Jego i Jej już nie ma. A wtedy właśnie lud cały pojął to, co od dawna wiedział, to że On był Wielki, a nie jak mu kazano wierzyć – prowincjonalny, zaściankowy, nieeuropejski. I nagle też, okazało się, że we wszystkich telewizjach są setki taśm, które pokazują Jego ciepło, Jego delikatność i Jego wielką osobowość wyśmiewaną, wykpiwaną na zamówienie przez prymitywną, nachalną wojewódzko didżejowską pop kulturę. Do czasu tragedii w Smoleńsku taśm tych nie można było pokazywać bo mogły być zabójcze, zbyt groźne dla Salonu i te zakazane taśmy leżały na wysokich pułkach. Można było pokazać błaznów na tle świńskich ryjów i butelek z wódą, można było tych błaznów raz po raz zapraszać do telewizji wiedząc, że mimo rzekomych zakazów będą Jego lżyć i poniżać. Ale na to była zgoda Salonu, która trwała przez całe lata. W niedzielę był Wawel. Oczekiwałem na pogrzebową mowę dostojnego Kandydata na Najwyższy Urząd. Byłem pewien, kandydat ten powie coś o przebytej drodze Prezydenta, chociażby o tym, że Prezydent ten był w opozycji, że Go internowano, że był szefem NIKU, Prezydentem Warszawy, Ministrem Sprawiedliwości. I dostojny kandydat zaczął mówić. Gdy wypowiedział słowa o pięknej drodze zamarłem. Pomyślałem naiwnie, że zaraz po słowie droga nastąpi metafora, która pochwali, streści zakończone życie i że na koniec dostojny kandydat wysili się na stonowaną syntezę wyszydzanych idei Zmarłego. Ale nic z tego. Usłyszałem, że ta piękna droga to po prostu droga pomiędzy Kościołem Mariackim a Wawelem. A więc znów ironia, wywarzona, cyniczna kpina podobna do tej, jaką dostojny kandydat błyskotliwie wypowiedział na wieść zamachu w Gruzji i którą warto przypomnieć „Jaki Prezydent taki zamach”. Ale tak naprawdę, tak obiektywnie to Kandydat na Urząd miał rację. Bo droga z Kościoła Mariackiego na Wawel była naprawdę piękna i pogoda ładna. I w ogóle wszystko tego dnia było piękne. Najpierw pilot unosząc trumny pod niebo jak anielski orszak pięknie, z kawaleryjską fantazją pomachał skrzydłami. Potem lawety armatnie pięknie wiozły wierną sobie Parę, potem piękna msza z lacrimozą Mozarta. Ale już potem, podczas przyjmowania kondolencji była groteska. Na dziedzińcu wawelskim jak w szekspirowskim dramacie stali w wyraźnym oddaleniu od siebie ogłuszona bólem rodzina i jeden taki fryzjerczyk z Bydgoszczy. Zniosłem dobrotliwe uśmiechy wyraźnie wyluzowanego już Kandydata na Urząd, który na czerwonym dywanie obcałowywał się kordialnie z każdym kto tego chciał. Przyjąłem za dobrą monetę autentyczną zadumę Premiera, ale odbieranie kondolencji przez fryzjerczyka z Bydgoszczy to kolejne szyderstwo, przemyślana drwina. Czy człowiek, który na wyborczym spędzie zachęcał cynicznie do skandowania wykrakanego proroctwa – „były prezydent Kaczyński” – musiał stać obok rodziny zmarłych. To już idźmy na całość po całej bandzie. Dlaczego przy przyjmowaniu kondolencji za plecami Kandydata na Urząd nie było Palikota, który w telewizji wyjawił mu swoją miłość na podkoszulku. No cóż jaki Salon – taka żałoba, taki obyczaj. Zastanawiam się czy Naród kupi tą przemyślaną, wyreżyserowaną groteskę o lamencie lub czy używając pop kulturowego słowa łyknie to wszystko. Bo przecież w minionym tygodniu wystawiano nam w różnych odsłonach i to nie tylko na dziedzińcu z krużgankami – Historyję o chwalebnym lamencie Salonu. W telewizji dziennikarz o bardzo chytrym nazwisku zaraz w pierwszych dniach żałoby dopada tematu tragedii narodowej i łapie go by sterować lamentem. Następnego dnia prawie że łka wyczerniona redaktor Olejnik a i redaktor Żakowski też jest kulturalnie wyciszony. Tylko nie wiadomo po co poproszony akurat w tym czasie do studia pan Pasent razem z nieproszonym panem Bartoszewskim są oburzeni propozycją pochowania Prezydenckiej Pary na Wawelu. Prawie że płakał młody Kuźniar, a w wyjątkowo wrednym radiu Tok-Fm redaktorki Paradowska i Laszuk (nie wiem czy końcówka tego nazwiska pisze przez „g” jak g… czy przez „k” jak k…) oraz redaktor Wołek też w czasie żałoby nie dokładali zupełnie rozjechanemu PISowi. Tylko Mistrzowi narodowego kina w dniach żałoby odpadła jedna z klepek i z dostojną żoną montuje sprzeciw w sprawie wawelskiego pochówku. Czy ten sprzeciw ktoś podpisał nie wiadomo. Mimo objawiania narodowi nowych prawd o nowej moralności, o innym kochaniu i zabijaniu, o rozkradaniu inaczej i mimo tego najbardziej wrednego hasła o tak zwanym pięknym różnieniu się – lud pielgrzymował do nowej i starej stolicy i stał nocami na dworze by chodź przez kilka sekund uklęknąć przed trumnami lub by te trumny po prostu zobaczyć na ulicach. To tak jak w zaborach. To tak jak za komuny. Salony swoje, a lud swoje. I tego oni bali się najbardziej. Bo przecież nie miało być aż tak. Owszem żałoba, owszem wywieszone flagi. Ale tyle ludu na pogrzebie prezydenckiej pary bez żadnego nakazu bez wymuszonego spędu to nie pojęte. No cóż Salonowcy dostaliście w d… bo pogrzeb prezydenckiej pary to prawdziwa narodowa manifestacja. Mimo wykonywanej przez ostatnie lata gigantycznej nagonki na prawicowe ideały, mimo zohydzania i fałszowania wizerunku Lecha Kaczyńskiego i Jego snu o Polsce ten lud na resztkach, na ostatkach swojej starej moralności i kultury ciągle myśli po swojemu i ten lud pokazał Wam zbiorowo gest jednego tyczkarza wykazując, że Wieki Prezydent miał wielki pogrzeb. I na koniec Marzy mi się taki program w telewizorze. Panie redaktorki w dystyngowanej czerni, a wszyscy Panowie redaktorzy wreszcie w marynarkach, a nie w rozchełstanych dresach. Program prowadzi redaktor Pospieszalski, który zaproszonym zadaje dwa, trzy pytania. Szanowni Państwo – czy uważacie, że na pewno w ostatnich latach ukazywaliście społeczeństwu prawdziwy obraz Prezydenta, Szanowni Państwo czy sam proces tworzenia tego wizerunku wykonywany był przez was w zgodzie z etyką dziennikarską, Szanowni Państwo czy teraz – ten wizerunek byłby inny .

Złośliwiec Pospolity